Wat als ik besloot niet op te staan op deze vroege morgen? Wat als ik de wekker totaal zou negeren? Wie zou hier het meeste risico lopen? Laksheid en luiheid gingen me parten spelen. Deze morgen voelde anders aan dan normaal gesproken. Hoe komt dat toch?
In gedachte opgestaan… Al jaren dezelfde routine, maar ik had het gevoel niet verder te kunnen. Tijd voor iets anders? Bang voor verandering? Aan mij de keuze…
Angst in de maatschappij
Er hing een gespannen sfeer in het distributiecentrum. “Verschrikkelijk hè?” hoorde ik achter me. Het was die oude vrouw van de kranten die mij iets duidelijk wilde maken. Ik keek haar vragend aan, want ik wist niet precies wat ze bedoelde.“Ow, mijn schat…Heb je het nieuws niet gezien!?”. Ik schudde nee. “Theo van Gogh is dood”, antwoordde ze. Mijn onwetendheid over alles waar de Nederlandse media ons mee beïnvloeden werd blootgesteld, want ik verwarde Theo van Gogh met: “Ow, maar Van Gogh is toch al lang dood?!” antwoordde ik onwetend aan de oude vrouw van de kranten. “Jij pannenkoek. Niet Vincent, maar Theo! Hij is vermoord door een Marokkaan!” Bij het uitroepen van het woord ‘Marokkaan’ kreeg ze van de Marokkaanse bezorgers de wind van voren die het niet eens waren met de manier hoe ze het uitsprak.
Tegenargument
Als tegenargument kwam de moord op Pim Fortuyn ter sprake. Er werd aangehaald dat een Nederlandse man, Volkert v.d. G, achter de moord van Pim Fortuyn zat en dat daar niet zozeer de nadruk op werd gelegd. Tijdens mijn krantenwijk spookte het door mijn hoofd dat er bij het uitdragen van een bepaalde mening, ook in Nederland, blijkbaar gevreesd moest worden voor je leven. Hoe kwam het toch dat men ervoor koos niet in discussie te gaan, maar zogezegd elkaar de mond probeerde te snoeren? Voor altijd… Ging er nu iets veranderen in Nederland? Zou men alle moslims over één kam scheren? De angst zat er in ieder geval goed in!
Angst voor later
Op 2 november 2014 las ik een interessant stuk tekst van Annelies Huygen in de Trouw. “We leven in een grotere welvaart dan ooit tevoren. Zouden mensen vroeger ook zo somber zijn geweest? Of waren de jaren vijftig jaren van blijdschap omdat we ons hadden bevrijd van oorlog en bezetting? En waren de jaren zestig en zeventig blije jaren omdat we ons bevrijdden van regenteske bestuurders en we de seksuele revolutie verwelkomden? Waren we de jaren negentig in de wolken, omdat we geloofden in de 'nieuwe' economie zonder recessie? Is dat het? Is het alleen maar gebrek aan opwinding?”.
Schrik
Deze tekst las ik nadat ik klaar was met mijn krantenwijk. Gelaten en wat verdrietig fietste ik door de nauwe steegjes die mijn krantenwijk rijk was. In de verte zag ik een man gebukt naar de grond. Hij draaide zich om en zag mij aan komen fietsen. Hij had een lange, witte gewaad aan, een witte baard en was zo donker als de nacht. “Hey, alles goed jongen?”, zei de man. Ik stopte met fietsen en antwoordde dat alles goed gaat. “Jij fietst elke ochtend hier hè?…Goed zo!”. Ik knikte. “Kan jij iets voor mij doen?”, vervolgde de man met een serieuze toon. Hij draaide zich om en deed een stap opzij… Tot mijn schrik zag ik een grote rat dood op de grond. Ik moest bijna braken want het was totaal geen gezicht. Zo nat, zo groot, zo vies.
Angst voor ratten
Mijn angst voor de rat is ontstaan door de gedachten dat deze dieren haast hetzelfde gedrag vertonen als de mens en er alles aan doen om te overleven. Gedreven door angst. De hedendaagse angst wat ik voelde door de gebeurtenissen in de wereld en vooral door het aanzicht van deze rat… “Ik pak een schep en ga het begraven. Wil jij het dan vastpakken en neerleggen op de grond zodra ik klaar ben met graven?”, zei de man. “Bedoelt u dat ik deze rat moet vastpakken met mijn handen? Dat is gevaarlijk. Het kan allerlei ziektes met zich meedragen?!”, schreeuwde ik uit. “Ik pak een plastic tas, zodat je het zo kan vastpakken. Is dat goed?”, zei de man. “Maar ik schijt letterlijk voor zo een ding. Het kan voor mijn part een grote spin zijn, dan was het geen enkel probleem, maar dit…dit is vies!”, zei ik.
Gerustgesteld
De man keek mij bemoedigend en met een geruststellende blik aan. Alsof hij wist dat ik het zou vastpakken. Alsof hij wist dat ik bang was voor zo’n knaagdier. De man draaide zich om en liep naar een schuur, pakte een plastic tas en een grote schep en keerde terug. Ik bleef vol afschuw kijken naar de rat die daar lag. In het midden van een steeg. Het was alsof het een teken was die mijn richting op wees. Pak je angst aan en begraaf het. Dat is wat mij te doen stond op; zoek naar iets nieuws… De man bedankte mij voor het begraven van een verloren ziel in de vorm van een rat. “Een ieder verdient een waardige afscheid vind je niet?”, zei de man. Hij vervolgde ; “De rat is een dier dat staat voor rijkdom, charisma, discipline, maar ook agressie, moed, verwoesting, oorlog, geweld, mysterie en donkerte. Voor welke kies je?”. We keken de rat nog even na en daarna pakte de man wederom zijn schep om de aarde te egaliseren. “Fijne dag en ga zo door”, zei hij.
Rat als symbool
Hij liep richting zijn schuur om zijn spullen terug te zetten. Het duurde alleen wel lang voordat hij eruit kwam. Na een poos besloot ik te kijken waar de man was gebleven maar hij was nergens te bekennen. Hoe kan dat nou?! Ik had hem zeker wel richting de schuur zien lopen! Verward bleef ik zeker vijf minuten staan en op een wonder hopen. Ondertussen dacht ik na over hetgeen wat zojuist gebeurd was; ik had de angst begraven en zou vol goede moed verder in het leven gaan. Het gevoel wat ik bij het waken had, was een gevoel dat al heel lang in mij zat. Verandering is eng en wellicht doet het pijn als je er aan denkt, maar uiteindelijk kun je het altijd een plekje geven en achterlaten. Zoals die rat, die nu zijn rust heeft gevonden. Onze angst voor wat komen gaat is terecht, maar met moed en doorzettingsvermogen komen we een heel eind. De staat van onze gemoedstoestand is en blijft vooralsnog een keuze. “He who says he can and he who says he can’t are both usually right”. ~ Confucius.
Ik fietste vol goede moed terug naar huis. Ik had Skyradio op en hoorde de hit van Marco Borsato en Ali B “Wat zou je doen?”. Ik antwoordde keihard terug; “Ik ga leven!”. Verblind door blijdschap fietste ik keihard totdat rechts van mij een auto ineens uit de hoek kwam… De wekker ging… Wat zou je doen? #THEEND
Recente reacties