“Sterk zijn is emotie kunnen tonen, jezelf herpakken en vol goede moed doorgaan”
De eerste keer
Eerste werkdag in Frankrijk. Het wordt nu echt tijd om naar huis te gaan. Net ingevlogen vanuit Nederland en nu voor de eerste keer met het Franse openbaar vervoer naar huis. De eerste keer met mijn Navigo Annuel (de OV-chip in Frankrijk) op zoek naar het juiste platform om voor het eerst aan te komen op de juiste halte. Mijn hoofd maakt overuren. Ik heb drie keer gecontroleerd of ik wel de juiste halte heb gezien op het scherm. Wat is de RER? Is het een bus? Een metro? En welke uitgang moet ik nemen nu ik ben aangekomen op mijn halte?
Google translate erbij, Google maps erbij. Verrek! Mijn telefoonabonnement is nog niet omgezet naar mijn Franse provider. ‘Men, hoe ga ik dit doen?!’ Ik geef mezelf een peptalk: ‘Sher, jij kan dit! Jij gaat het flikken om je appartement te vinden. Je weet nog welke uitgang je moet nemen. Het komt helemaal goed!’ O ja… Had ik al verteld dat ik met een schoudertas en koffer aan het sjouwen ben, slechts drie woorden Frans spreek en ik nog nooit eerder richting mijn appartement heb gereisd?
Is dit normaal?
De eerste stap is goed gegaan. Ik zit in de juiste RER. Nu nog opletten waar ik uit moet stappen. ''Ugh'', denk ik, ''wat is het warm in de RER. Is dat normaal? En waarom kijken die mensen zo naar me? Is dat normaal? Wat is hier eigenlijk normaal? ‘Kan iemand mij even een update geven graag? Het zou me enorm helpen. Focus Sharon. Focus. Je bent bijna bij je halte’. Waar is de uitgang van de RER? Niet opvallend doen…'’. ‘Go with the flow and act cool’. Yes, ik sta buiten! Oke,… ‘Waar is de lift? Geen lift te bekennen. Waar is de roltrap?’ Ja, ik zie hem. ‘Act cool!’ Doe net alsof je er al jaren loopt. Gearriveerd bij de uitgang van Rambuteau. Die moet ik hebben en dan zie ik gelijk mijn straat.
Het regent keihard en een dag eerder is de uitgang Rambuteau verplaatst, vanwege de verbouwing van het winkelcentrum. Het zweet breekt me uit. ‘Focus Sharon. Focus. Je gaat je straat vinden’. Ik kies een route uit. Het eerste arrondissement. Yes… Ik woon in het tweede arrondissement. Ik ben er bijna. We zijn twintig rondjes verder en ik ben zeiknat. Ik heb het aan verschillende mensen gevraagd, die ik niet kan verstaan en die geen Engels willen spreken. Ik kan niet meer. Keihard begin ik te janken. Vijf minuten lang interesseert het me niet wat er om me heen gebeurd. Ik herpak mezelf en denk: ‘kom op Sharon, jij kan dit!’. Nee, ik kan dit niet. ‘Oke, wat kan ik doen?’. Ik heb geen internet, maar Ik kan wel bellen. Ik selecteer de laatste persoon die ik heb gesproken. Mijn telefoon gaat over en er wordt opgenomen: ‘Hey Sher, kan ik je terug bellen?’, klinkt het aan de andere kant van de telefoon. ‘Nee, dat kun je niet!’ (zie je mijn gezicht en houding al voor je?). Ik begin weer te huilen. Huilend leg ik uit waar ik sta en of die vriend wie ik bel voor mij via de sms, de route kan toesturen. Zo gezegd zo gedaan. Met frisse moed hervat ik mijn zoektocht en kom ik uit in mijn straat.
Sterke en onafhankelijke vrouw?
Al die tijd was ik maar twee straten verwijderd van mijn appartement. ‘I can shoot myself’. Vanwaar dat gehuil? Ik ben toch een sterke, onafhankelijke vrouw? ‘Wat is er met je Sharon?’, zeg ik tegen mezelf. Alle spanning van het aankomen in een nieuw land, het alleen zijn, het verwerken van alle eerste indrukken, alle voorbereidingen die ik heb getroffen en alles wat is afgehandeld in Nederland. Al die tijd heb ik me koel gehouden. Het was een kwestie van tijd voordat dit zou gebeuren. Plots begin ik keihard te lachen en besef ik dat mijn avontuur in Parijs is begonnen.
“De periode van mezelf leren kennen is aangebroken. De groei die me te wachten staat gaat mij leren beter naar voren te komen en me aansporen mensen daarin te gaan begeleiden.”
“Sterk zijn is emotie kunnen tonen, jezelf herpakken en vol goede moed doorgaan”
Lezen jullie mee de komende periode?
Recente reacties