Ook al had ik me omgeven met prachtige, liefdevolle mensen, ik was ergens toch nog best nieuwsgierig naar mijn verwekker. Ik vroeg me bijvoorbeeld af hoe hij eruit zou zien. Bij mijn moeder was ik enig kind, dus ik was erg benieuwd of hij nog andere kinderen had geproduceerd. Stel je voor dat ik nog broers en zussen had?! Ook maakte ik me lichtelijk zorgen… Wat nou als bleek dat ik seks had gehad met een familielid?
Toen ik ongeveer 7 jaar geleden eenmaal zijn naam had achterhaald via een vroegere vriendin van mijn moeder, heb ik hem gegoogled. Ik vond niets over hemzelf, maar zag wel dat er nog meer mensen naar hem op zoek waren. Ik besloot hen een bericht te sturen, en we raakten aan de praat. Op dat moment kwam ik erachter dat ik een halfbroer en -zus heb. Zelf zijn zij volledig met elkaar verbonden via beide ouders, maar toch ook zo verschillend.
Puzzelstukje
Ik ontdekte een aantal eigenschappen over mijn verwekker via de moeder van mijn broer en zus, want hij heeft bij hen wel een tijdje deel uitgemaakt van het gezin. Op dat moment besloot ik dat ik het niet nodig vond om hem te leren kennen, ik had het ontbrekende deel al gevonden in de ontdekking van de karakters van deze jonge mensen waar ik een bloedband mee deelde. Voor dat moment dan… Het meest shockerende nieuws voor mij was toch wel dat ik eigenlijk half Antilliaans ben in plaats van Surinaams. Het was alsof ik opnieuw door een identiteitsvorming heen moest, een diepere laag van mijn puberteit moest ontluiken.
De wortels
De band tussen mijn moeder en mij is nu een stuk beter, ze is veel meer open en we kunnen dan ook overal over praten. Samen ontwikkelen we door het leven heen, middels heldere en eerlijke communicatie. Ruim een maand geleden nam mijn zus contact met me op, het contact was intussen al een beetje verwaterd. Ze zei dat ze had gesproken met familie van onze biologische vader, en voor het eerst raakte dat me best wel diep. Ze had me al vaker verteld dat ze hem had gevonden, maar het deed me steeds best wel weinig. En elke keer bleek het ook een doodlopende straat te zijn zonder dat er echt sprake was van een gelegde connectie. Maar deze keer kon ik gewoonweg niet bevatten waarom het nieuws zo bij me binnen kwam, waarom ik er zo emotioneel van werd.
Contact
Eerlijk gezegd kan ik nog steeds niet geloven dat ik dan nu daadwerkelijk contact heb met tantes waarmee ik in de genen een verbinding heb. En niet zozeer omdat ik het nodig had, maar omdat ik me zo overweldigend geliefd voel door mensen die me nog nooit persoonlijk hebben ontmoet. Intussen heb ik nog meer ontdekt over mijn vader en kan ik wat van mijn persoonlijke eigenschappen toch wat beter verklaren en een plek geven. Alsof echt alle puzzelstukjes ineens op zijn plek zijn gevallen zonder dat ik daar enige moeite voor heb hoeven doen. Wellicht juist omdat ik het had losgelaten… Gek genoeg heb ik verder niet echt vragen voor de man persoonlijk. k begrijp mezelf nu gewoonweg een stukje beter. Op zich ben ik wel nieuwsgierig naar zijn levensloop en zijn kijk op het leven, maar het voornaamste is dat ik nu toegang heb tot biologische familieleden. Mensen die me allemaal zo open, warm en liefdevol hebben verwelkomd in de familie, helemaal daar op de Antillen. En dat gevoel geeft me immense vreugde!
Conclusie
Als een boom die stiekem geniet van de aanraking van de wind, en toch stabiel staat, zo voel ik me. Ik voel me nog steeds mij. Om heel eerlijk te zijn: Ik hou van de kleur van mijn huid, van mijn krullen en het principe dat ik een vrouw ben. Maar dat is simpelweg omdat ik heb omarmd hoe ik ter wereld ben gekomen en ervoor kies om het leven te ervaren (inclusief de levenslessen). Mijn kinderen zijn ook weer verder gemixt, want mijn partner is half Nederlands, half Spaans. En ook hun afkomst of geslacht heeft niets te maken met hoeveel ik van hen hou. Want de liefde die ik voor hen voel is onvoorwaardelijk. Hetzelfde geldt dan toch ook voor mezelf?! Alleen ik bepaal toch wie ik ben en waar ik toe in staat ben?! Ik zou mezelf beperken als ik mezelf zou zien vanuit het oogpunt van labels die ik op mezelf (heb laten) plak(ken). Eigenlijk zie ik mezelf als een wereldburger, één met de natuur en alle andere mensen. Hierdoor onderscheid ik mezelf niet meer van anderen en hoef ik mezelf dus ook niet meer vast te houden in een slachtofferrol (van discriminatie), zoals ik jarenlang heb gedaan. Ik ben lang gefocust geweest op verschillen in plaats van de puurheid die we allemaal in onze kern bezitten vanaf het moment dat we ons uit de baarmoeder begeven.
Recente reacties