Ongeveer twee jaar geleden heb ik mezelf voor het eerst in mijn leven echt diep en grondig geconfronteerd met mijn grootste demon. Ik heb toen met heel veel emoties en moeite durven toegeven aan mijn partner en mijzelf dat ik verslaafd was aan aandacht van buitenaf. Ik wilde graag sexy gevonden worden want daar haalde ik mijn zelfvertrouwen vandaan.
Vroeger vroeg ik het me al heel vaak af: Wat is nou het verschil tussen opkroppen en loslaten? Ik wist het echt niet en kon ook niet voldoende contact maken met dat deel in mezelf waar de antwoorden verborgen zitten… de Pijn.
Ik kon het niet eens opbrengen om dankbaar te zijn voor het principe dat ik al op jonge leeftijd zodanig bewust was dat ik mezelf überhaupt die vraag kon stellen. Mijn innerlijke raadgever was heel kritisch en veeleisend; zij verwachtte dat ik alles direct in praktijk kon toepassen wat ik in theorie inzag.
Ontkenning
Lange tijd hield ik mezelf voor de gek; ik dacht dat het normaal was om begeerd te willen worden. Ik dacht dat als ik er goed uit zag, dat ik dan opgemerkt zou worden. Dit gebeurde ook wel, maar uiteraard zo oppervlakkig dat ik van binnen steeds meer verscheurd werd. Mijn echte verlangen was namelijk om erkend te worden in alle volledigheid. Ik wilde gehoord en gezien worden om wie ik echt ben. Ergens diep van binnen wist ik heus wel dat ik een toegevoegde waarde moest hebben, maar ik durfde dat niet te laten zien, bang voor de afwijzing. Dus als ik het oppervlakkig hield, was ik 'beschermd' en kon niemand me echt pijn doen. Ondertussen was ik juist zelf degene die mezelf pijn deed door dat idee in stand te houden, want door mezelf te verstoppen, verloochende ik wie ik echt was.
De kern: onzekerheid
Wat was er nou eigenlijk écht aan de hand? Waarom was ik niet in staat om mezelf als een waardevol persoon te beschouwen? Waarom had ik altijd het idee dat ik mezelf moest bewijzen aan mensen in mijn omgeving? Dat ik iets moest doen of ze moest helpen zodat mijn goedheid gezien kon worden? Ik verwarde het met liefde. Ik dacht dat ik verder niets te bieden had, dus dan maar met fysieke 'arbeid' en vleselijke activiteiten.
In mijn puberteit ben ik thuis goed onder de duim gehouden. Alles wat ik deed, alles wat ik zei, werd door mijn stiefvader geregistreerd en opgeslagen. Vervolgens confronteerde hij me minimaal eenmaal per week met een drie uur durende preek over alles wat ik in zijn ogen fout deed en welke mening ik diende te hebben. Ik begon te geloven dat ik zelf niets zinnigs te zeggen had. En dat had onbewust diepe sporen nagelaten.
Doorbraak
Er kwam een moment dat ik erdoorheen moest breken. Vooral in het moederschap werd ik stevig met mezelf en mijn dieper gelegen emoties geconfronteerd. Het voelde ineens alsof ik mezelf gevangen hield in een personage. Ik ontving namelijk voor het eerst in mijn leven volledige, onvoorwaardelijke liefde. Een klein mensje dat me gewoonweg waardeerde vanaf het moment dat hij mijn leven betrad. Dat gold alleen nog steeds niet voor de andere mensen in mijn leven. Hen probeerde ik van dienst te zijn en te leven naar hun verwachtingen. Maar hoe kon ik in vredesnaam voor anderen invullen wat zij nou eigenlijk van mij verwachtten? Was ik het niet zelf die de betreffende eisen stelde? En wie was die zelf dan? Even wist ik niet meer wie ik was, want ja, als ik me niet meer kon identificeren met de gedachtegang die ik jarenlang over mezelf had gehad…wie of wat was ik dan wel??
Erkenning
Mijn waarde haalde ik dus uit de buitenwereld. Onnodig, want net als alle andere mensen in deze wereld, ben ik een uniek, krachtig en creatief persoon. En wil ik erkend worden om wie/ wat ik écht ben.
Inmiddels weet ik dat ik pas in de praktijk kan toepassen wat ik in theorie al weet, op het moment dat ik mezelf in alle volledigheid accepteer. Inclusief mijn 'schaduwkanten'. Ik probeer mijn gedrag niet goed te praten als ik zeg dat het gezien mijn geschiedenis heel logisch is dat ik zo een beeld over mezelf heb gevormd en daarnaar heb geleefd. Integendeel, door het zo te benoemen, neem ik er juist verantwoordelijkheid voor. Door het aan het licht te brengen, is het mijn schaduw in plaats van de schaduw die over mij heen valt.
Acceptatie
Ik wil degene zijn die mijn eigen waarde bepaalt. Alhoewel waardering van buitenaf wel fijn is uiteraard, heb ik het vooral nodig van mezelf. Want met zoveel verschillende perspectieven van buitenaf kan je toch niet eens een compleet beeld vormen van jezelf?! Daarbij komt dat als ik niet zie wat ik waard ben, ik er ook niet naar kan handelen. En hoe moeten anderen het dan überhaupt te zien krijgen? Toegegeven, er zijn nog steeds momenten dat ik twijfel aan de functionaliteit van mijn bijdrage. Zelfs toen ik begon met schrijven voor dit platform hoorde ik dat stemmetje weer in mijn hoofd: 'maar jij hebt toch helemaal niets zinnigs te zeggen tussen al die ervaren en sterke ondernemers?!' Ik ben blij dat ik weet dat dat stemmetje er is. Daardoor kan ik er zelf voor kiezen of ik daarnaar luister of niet. Of ik mezelf slachtoffer maak van mijn verleden of dat ik verantwoordelijkheid neem voor wie ik ben en wat ik wil zijn. Aangepakt bij de kern.
Recente reacties