Sinds 15 november wonen we in Portugal (zie mijn artikel ‘Emigratie, het is geen vakantie’ om erachter te komen hoe ik de aanpassing in de eerste periode heb ervaren). Zo langzaamaan is het dagelijks leven écht ‘dagelijks’ geworden. Ik heb zelfs mijn werkzaamheden wat betreft het schrijven en coachen gewoon weer opgepakt vanaf hier.
Inmiddels hebben we wat leuke mensen leren kennen, weten waar alle benodigde proviand te verkrijgen is, en onze oudste zoon (3,5 jaar) gaat al naar school. Het grappige is wel dat wij de juffrouw amper de juffrouw verstaan en vice versa. Even met de neus op de feiten: ‘nu zijn wij de allochtonen’.
Diep respect
Nu heb ik zelf nooit neergekeken op allochtonen toen ik nog in Nederland woonde, – ja, het voelt alweer als eeuwen geleden – maar ik heb toch wel een dieper respect voor hen vergaard. Alleen al het woord: allochtoon… Het voelt voor mij al zo ‘wij-zij’. Hier zijn de mensen zo behulpzaam als je de taal nog niet spreekt, maar het wel probeert. In de gedeeltes van mijn geboorteland waar ik heb gewoond, heb ik dat niet zo ervaren.
Uitspraak
Gelukkig zijn er hier diverse mensen die bereid zijn om voor ons te vertalen naar het Engels bij belangrijke ontmoetingen. En omdat het zulk lekker weer is, zijn we regelmatig buiten te vinden. We ontmoeten dan ook steeds meer mensen, waardoor we goed worden uitgedaagd in het maken van praatjes. Vooral met dank aan Duolingo (zie mijn artikel ‘7 tips om makkelijk een nieuwe taal te leren’) begrijpen we al erg veel. Daarnaast zijn we ook erg leergierig, dus in het contact met de locals vragen we vaak wat gangbaar is. Toch wel de beste manier om te leren, maar ook heel leuk voor de interactie.
Integratie
Toch komen we ook verbazingwekkend veel Hollanders tegen. We hebben zelfs een man ontmoet die vanuit Brazilië naar Nederland is verhuisd en daar ook is geïntegreerd. Hij geeft muziekles aan kinderen. Hij vertelde: “Regelmatig werd er gezegd dat ik niet Nederlands ben. Maar dan antwoordde ik gewoon: ‘het enige wat jij ervoor hebt moeten doen, is hier geboren worden. Ik heb er echt moeite voor gedaan.’ Haha”. En ik lachte met hem mee, wetende dat – in tegenstelling tot hem – ik me hier vooral alleen de taal eigen hoef te maken.
Bureaucratie
Intussen woont ook hij met zijn gezin in Portugal. Vanwege zijn afkomst spreekt hij de taal hier en vanwege zijn ervaringen in Nederland is hij bereid om ons te helpen met het gehele inschrijfproces. Dat vind ik lief en daar ben ik dankbaar voor. Want ook al vind ik Nederland nogal bureaucratisch met haar gehele systeem, structuur en regeltjes, ik kende (en snapte) het nog wel beter dan hier. Hier lijkt het zelfs alsof ze een generatie achter lopen als het gaat om bedrijfsvoering.
Spijt?
Ook al zijn er nog steeds momenten dat ik het mis om door Amsterdam te lopen of het welbekende straatbeeld te bewonderen dat voorbij raast als ik in de tram zit, heb ik totaal geen spijt van mijn beslissing. Natuurlijk zijn er nog steeds veel dingen anders hier. We zijn ook nog steeds bezig met het opbouwen van een leven hier. Maar hey, we zijn er net! En eigenlijk vind ik dat we het al best goed doen. We hebben immers al een ondersteunend netwerk van mensen ontmoet. En dat blijkt toch wel immens waardevol.
Welkom
Voor het bereiken van deze staat, heb ik wel ver buiten mijn comfortzone moeten reiken. In bijna alles. De manier van leven is in alle opzichten zodanig anders hier, dat het bijna niet te verwoorden is. Of anders zou dit wel een héél lange blog worden. In ieder geval, mijn coach zou waarschijnlijk iets zeggen in de trant van: ‘je hebt groeipijn gehad, en dat was natuurlijk ook nodig voor deze groei.’ En dat voel ik ook. Dus ik ben er trots op om een allochtoon te zijn, ook al wordt het hier niet zo genoemd… Ik voel me dan ook best wel welkom.
Recente reacties