Als ik een blog schrijf, gaat dat meestal vanzelf. Een golf van inzicht dat door mij heen stroomt, zo het (digitale) papier op. Het zijn momenten van helderheid waar ik zelf uit leer en die ik maar al te graag deel met de wereld. Dit keer is het anders. Er is geen heldere golf van inzicht, geen ‘vanzelf’. En toch besluit ik te schrijven. Want één van mijn basiswaarden is ‘echtheid’. En ook dit is echt.
Ik zit momenteel eigenlijk vooral vol met vragen, chaos. Iemand zei laatst tegen mij: een ander perspectief op chaos is ‘overvloed’. Dat raakte mij. Want dat klopt. Misschien heb ik in dit NU geen helderheid, geen antwoorden. Maar wel vragen, een overvloed aan niet-weten. En dat is juist de plek voor groei.
In contact
Hoe kan ik verbinding maken met iemand voorbij bevestiging en afwijzing, juist op de momenten dat we elkaar niet begrijpen? is op dit moment een grote vraag die in mij leeft. We hebben in communicatie te maken met twee (ogenschijnlijke) uitersten: bevestiging en afwijzing. We zoeken ons sociale netwerk uit op gelijkgestemden. We vinden het fijn als we elkaar begrijpen en over belangrijke zaken hetzelfde standpunt hebben. Een discussie hier en daar is verfrissend en leerzaam, maar uiteindelijk willen we ergens common ground hebben. Al is het maar op agree to disagree.
Uit contact
Vooral als iemand dicht bij ons staat, is angst voor afwijzing een grote factor in communicatie. Hoe subtiel dan ook. We vinden het zo fijn als we elkaar begrijpen, bekrachtigen en aanvullen. Helemaal in verbinding zijn is heerlijk! Tot we bij een moment komen dat we het over iets fundamenteels oneens zijn. Of als we zelf even niet meer weten wat ons fundament is, bijvoorbeeld als we door een veranderproces gaan. Wat er dan vaak gebeurt, is dat we ‘uit contact’ raken. Misschien proberen we nog van alles om dit te voorkomen, maar soms lukt dit gewoon niet.
Lijmen of breken?
We willen het goedmaken. We willen elkaar weer horen en begrijpen. Maar wat gebeurt er als we in een situatie zitten waar we voorbij dat punt zijn? Waarbij alle communicatietips even tekort schieten en we het gewoon echt even niet meer weten. Er valt niets meer te lijmen. Met woorden lijkt alles tekort te schieten of juist teveel te zijn. En dat terwijl de liefde niet weg is. Maar de oude manier werkt niet meer. Wat doe je dan? Vaak is dit zo ontzettend moeilijk dat we ons gaan afsluiten. We voelen boosheid en verdriet en weten niet hoe we dit kunnen voelen zonder de ander weg te duwen. We hebben dit gewoonweg niet geleerd. Je kwetsbaarheid zo open tonen aan iemand die het onderwerp is van jouw pijn, dat kennen we bijna niet.
Verbinden in echtheid
En toch is dit waar de echtheid komt kijken. Moet je dan koste wat het kost in contact blijven met de ander? Nee, in het geheel niet. Soms is fysiek/verbaal contact niet mogelijk. Dan kan verbinding op dat vlak niet plaatsvinden. Maar wat er vaak gebeurt, is dat we dan ook uit verbinding met onszelf gaan. Met ONZE liefde voor die persoon. Met ONS begrip voor ons eigen verdriet. En dat is waar de echte contactbreuk ligt. Want tegelijkertijd zowel de liefde als de pijn voelen, is ontzettend verwarrend. Dus omdat we helderheid willen, kiezen we een perspectief. Zodat we even het gevoel hebben dat we weten hoe het zit. Wie wat heeft gedaan en gezegd. Wie goed zat en wie fout. Maar als we heel eerlijk en echt naar onszelf zouden zijn, dan zouden we zeggen: “ik weet het niet. Ik voel van alles en dat verwart me.”
Ik weet het nu even niet. En dat is helemaal oké. Ik adem nog. Ik schrijf. Ik communiceer. Er is geen goed. Er is geen fout. Er is alleen wat er is. En dat is precies waar echte communicatie geboren wordt. En daar wil ik zijn.
Recente reacties