Oké, dan zit je in een identiteitscrisis of zachter gezegd een transformatieperiode. Je ontmoet iemand, een kennismaking. Je kan er zeker van zijn dat ergens in het gesprek de vraag komt ‘En.. wat doe jij?’
Sinds ruim een half jaar weet ik niet meer wat ik moet zeggen. ‘Uh.. uh.. ik was jeugdarts en ik maakte een carrièreswitch, deed een coachingsopleiding en toen…’. Ja en toen wist ik het even niet meer. Toen heb ik in de zomer van 2016 alles stopgezet waar ik mee bezig was. Om echt even stil te staan, te voelen, te onderzoeken. Ja wie ben ik eigenlijk? En wat WIL ik? Weg elevatorpitch.
Niemand zijn
Het heeft me echt vaak van mijn stuk gebracht. Want niet alleen de ander wil graag weten wie ik ben, maar ik ook! En het is in onze cultuur zo ingebakken: je bent wat je doet. Nu zeg ik het wat ongenuanceerd, maar het blijkt meer waar dan ik dacht. Ik doe even niks. Ben ik dan even niemand? Zo voelt het wel soms. Toch weet ik diep van binnen dat ik, door dit niks doen en me niet (of minder) te identificeren met welke rol dan ook, juist mezelf beter leer kennen.
Alles zijn
Vooral in de spirituele wereld hoor je het veel: ZIJN. Je bent. Punt. Alles wat we daarachter plakken is een identificatie. Leuk. Niet meer dan dat. Telkens als we vastzetten dat we dit of dat zijn, dan zetten we daarmee alles wat dat niet is buiten spel. In de kwantumfysica is ontdekt dat subatomaire deeltjes vibrerende energiepakketjes zijn, geen solide deeltjes. Deze energiepakketjes nemen pas een bepaalde vorm aan als ze geobserveerd worden door een toeschouwer, een bewustzijn. Tot die tijd ZIJN deze pakketjes alles, een oneindigheid aan mogelijkheden. Ons bewustzijn creëert dus de werkelijkheid. Alles bestaat uit deze deeltjes, wij dus ook. Dat betekent dat ook wij een oneindigheid zijn van mogelijkheden en dat wij zelf bepalen welke vorm we aannemen.
To be or not to be
Nu kan ons hoofd hier nauwelijks bij. No stress; we hoeven het ook niet te begrijpen. We mogen dit mysterie omarmen. We zijn niets en alles tegelijk! Dat gezegd hebbende, volgens mij is het helemaal niet de bedoeling om compleet identiteitsloos door het leven te gaan. We zijn mens, we hebben een ego, een mind en dat is precies de bedoeling. Voor mij gaat het om het besef dat wij zelf degenen zijn die bepalen waar we ons op elk moment mee willen identificeren. Dat dit een keuze is, is niet altijd zo duidelijk. We worden immers geboren in een bepaald gezin en maken dingen mee die ons tekenen. We zijn een vrouw OF een man. Dat zijn toch geen dingen die we kiezen? Nee. Althans, niet bewust.
De vrijheid in je identiteit
Als we mens zijn, hebben we een bepaalde vorm. Dus zijn we niet helemaal niets en niet helemaal alles. We hebben bepaalde talenten en bepaalde uitdagingen. Die mogen we helemaal omarmen. Tegelijkertijd mogen we beseffen dat dit onze identiteit bepaalt, maar dat wij zelf degenen zijn die bepalen HOE. Bovendien kunnen we onderzoeken welke delen van onze identiteit niet vaststaan en dus WEL veranderlijk zijn. We hebben de vrijheid om in elk moment van ons leven te bepalen dat we het anders willen. Dat iets niet meer past en dat we wat aanpassingen willen maken in de etiketten die we onszelf hebben opgeplakt.
In de ruimte van niks
Ben ik niet meer wie ik was? Ja en nee. Ik ben nog steeds Danielle. Sommige jassen heb ik uitgedaan en ik heb nog geen nieuwe aangedaan. Regelmatig is dat een uitdaging, even niemand zijn, even niets belangrijks doen in de wereld. Maar het is ook een grote opluchting. Ik hoef niet meer in rollen te stappen die me niet (meer) passen. Steeds meer en meer vind ik hier mijn rust in en vind ik rust in het feit dat ik nog niet weet wat dan wel past. Wat ik dan wel wil doen. Omdat ik ook weet dat het nu tijd is om alleen even te zijn. En van daaruit kan weer van alles ontstaan, meer dan als ik in een rol was gebleven, omdat ik nu van binnenuit te werk zal gaan en niet van buitenaf. Een leerproces van een leven, want we zijn nooit klaar en we kunnen het nooit verkeerd doen. Net zoals de seizoenen, zullen we in ons leven vaker door een transformatieproces gaan. Jasje uit en ander jasje aan. Ik word langzaam wakker van mijn winterslaap en laat de lente voorzichtig aanbreken. Alles op zijn tijd.
Recente reacties