Wie mij een aantal maanden gevolgd heeft, zal gemerkt hebben dat ik van actieve vlogger en veel posten op de social media-kanalen naar bijna niets meer ben gegaan. Ik ben de afgelopen maanden door een intense rollercoaster gegaan. Een rollercoaster van diepe onzekerheden, waaronder het niet meer weten wie ik ben, wat ik ben en wat voor doel ik vervul op deze wereld. Ik ben de achtbaan nog niet uit, maar steeds meer krijg ik helder wat ervoor gezorgd heeft dat ik in deze rollercoaster zit.
Mijn hele leven ben ik ontzettend goed geweest in het helpen van anderen. In mijn verleden tot in het heden heb ik functies gehad waarmee ik anderen diende. Van horeca personeel naar personal trainer, lifestyle consultant, result coach en momenteel als awareness coach. In het dienen van anderen ligt vaak de focus op de ander en daardoor ga je soms aan jezelf voorbij. Als het iets is wat je keer op keer niet onder ogen hebt willen zien, komt dat hoe dan ook een keer hard terug. Dit is dan ook wat er is gebeurd. Oude wonden kwamen naar boven waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze had.
Ik ben altijd iemand geweest die anderen makkelijk kon entertainen. Hier haalde ik namelijk mijn zelfwaarde uit. Een aantal jaar geleden besloot ik dit anders te gaan doen. Ik kon het niet meer, het trok mij namelijk compleet leeg. Op het moment dat je stopt met iets wat je jaren hebt gedaan, ontstaat er een leegte. Een stuk wat je mist, hetgeen waar je al die tijd je identiteit aan hebt gekoppeld. Alles wat daarbij hoorde, viel daardoor uit eigen keus weg. Vrienden, kennissen en zelfs familieleden. Sociale status heb ik altijd heel belangrijk gevonden, maar dat wilde ik niet meer. Het spreken van mijn waarheid moest ik op nummer 1 zetten. Dat begon ik dan ook te doen door middel van verschillende posts op social media-kanalen en door te vloggen.
De eerste paar vlogs vond ik doodeng, maar ik deed ze alsnog. Ik probeerde ze zo puur mogelijk te houden en hier zo min mogelijk bij stil te staan. In het begin kreeg ik veel reacties en likes, maar hoe dichter ik bij mijn waarheid kwam, hoe meer de reacties en likes begonnen af te nemen. Ik bleef doorzetten. Ik wist tenslotte dat het ging om het spreken van mijn verhaal en niet om het entertainen van anderen. Het moest dus niet belangrijk zijn om hier afhankelijk van te zijn. Ongevraagd kwamen adviezen binnen van mensen hoe ik moest spelen met intonaties, kledingkeuze en andere vormen van presentatievaardigheden. Ik bleef dichtbij mezelf. Hoe meer ik op social media plaatste, hoe meer er discussie werd uitgelokt op mijn posts, shares en zelfs op de vlogs.
Mijn ego kreeg de ruimte om hier toch werk van te maken en begon de vlogs steeds meer uit te denken en te zien als de bekende ego-gehypte quotes als: “Never give up” en “Winners are not people who never fail, but people who never quit”. Ik zette door, ik moest van mezelf twee tot drie keer per week vlogs maken. Hoe meer ik plaatste, hoe meer ik begon te tellen hoe veel reacties en likes ik kreeg. Het tegenstrijdige is dat ik dondersgoed weet dat zelfwaarde alleen uit jezelf gehaald kan worden en nooit uit je omgeving, maar bij mezelf had ik dit op dit niveau niet door. Ik trok mezelf dus weer leeg. Ik zat weer in de entertainingsrol, maar nu gaf deze rol niet meer dezelfde uitwerking die ik voorheen wel kreeg. Het gaf geen bevestiging meer.
Gezien de keuze voor mijn eigen waarheid is dat precies de wet van aantrekking geweest. Iets niet meer belangrijk moeten vinden van jezelf, geeft eigenlijk aan dat dit nog wel actief is in jezelf. Het universum kent namelijk geen woorden als ‘niet’ of ‘geen’, het gaat om waar je op focust. Ik trok dus de levenservaring aan die dat naar boven liet komen. Sinds mijn emigratie ben ik totaal vervreemd geraakt van social media, vooral bij het plaatsen van posts en het maken van vlogs. Elke keer als ik iets wilde plaasten, voelde dit echt slecht. Als ik het dan toch deed, bleef het slecht voelen en steeds dezelfde reactie teweegbrengen. Dit gebeurde echter niet als ik artikelen plaatste.
Sinds afgelopen november woon ik dus met mijn gezin in Portugal. Sinds mijn aankomst hier kwam ik letterlijk nog verder weg te staan van mijn verleden. Dit was onbewust ook een onderdeel van de reis naar mezelf die dus dieper gaat dan de maskers die ik voorheen op heb gehad. Het hoort bij het verder losbreken van degene die ik dacht te zijn; de entertainer uit het verleden. Van ‘mijn persoonlijkheid’. De enige connectie die ik nu heb met het verleden, zijn de verhalen van anderen die langskomen op Facebook en Instagram. Maar hoe meer ik dit lees, hoe meer ik een soort gemis voel. Gemis van het stukje waar ik vanuit intuïtie afscheid had genomen. Het stukje dat mij leegtrok. Het stukje ego dat niets anders dan levenservaringen representeert. Toch word ik geconfronteerd met een gevoel van leegte. Leegte van dat gedeelte dat mij nooit gelukkig heeft gemaakt. In de laatste weken kijk ik om de tien tot vijftien minuten op mijn telefoon naar wat er langskomt op Facebook. Mijn mind probeert mij keer op keer te confronteren met verhalen van personen waarvan ik vroeger bevestiging nodig had, om alle emoties rondom dit onderwerp op te roepen.
De leegte, het gemis, de emoties zijn niets anders dan een teken van verandering. Mijn mind probeert nog op alle mogelijke manieren emoties op te wekken om mijn oude identiteit leven in te blazen. Ik kan niet meer terug. Ik wil niet meer terug, maar dit heeft in het heden een aantal consequenties voor mij…
Ik merk dat ik de vlogs op dit moment niet meer kan maken omdat elke keer als ik de camera aanzet, er een masker opgezet wordt, zelfs bij meerdere pogingen. Ik heb moeite met posten en sharen. Ik ben mezelf even kwijt, maar dat is oké. Ik weet even niet meer wat ik wil, maar dat is ook oké. In onze menselijke ervaring gebruiken we gemiddeld 10% van onze potentie en 90% niet. Tijd om verder in connectie te komen met de 90% die verder gaat dan onze levenservaringen. En ook verder gaat dan onze leefomgeving die we als ‘onze realtiteit’ beschouwen. Ik voel en weet dat er meer is dan dit. Het is mijn missie om die 90% te omarmen, dit heeft niets te maken met ‘resultaat’ of ‘succes’. Dit zijn slechts termen die de externe omgeving belangrijker maken dan jouw innerlijke omgeving. Dit percentage heeft alleen te maken met de energie van creatie. De energie van pure liefde, vreugde en voldoening.
Check deze korte video van Kyle Cease HIER, als mijn artikel met je resoneert.
Mijn naam is Javier Morata van Eimeren, en in het dagelijks leven beoefen ik onder andere de kunst van simpelweg gelukkig zijn, het vaderschap, het partnerschap en interacties in de vorm van 'awareness coach', waarbij ik mensen begeleid naar hun eigen essentie.
Recente reacties