Met teleurstelling en verdriet in haar ogen kijkt ze mij aan; “Ik geef het op, ik berust me in mijn situatie.” Een ongemakkelijk gevoel bekruipt mij terwijl ze deze woorden uitspreekt. Nog geen 25 jaar en haar hoop en wens ooit een baan te vinden of haar droom te realiseren, is volledig weg.
Zou het kunnen dat Nederland de top van haar berg al bereikt heeft en wij nu de neergang van een ooit machtig land aanschouwen? Werkloosheid en onzekerheid blijven toenemen. Armoede reikt haar verdorven en genadeloze hand uit en verslindt wat zij verslinden kan. Ondernemingen die al generaties bestaan, moeten onverwachts hun deuren sluiten. Boven alles is er ook nog een vluchtelingencrisis gaande. Terwijl ik dit aan het typen ben, stel ik mezelf de vraag; ‘wat nu’?
Wat nu?
Als je ervan overtuigd bent dat het niet gaat lukken, dan heb je bij voorbaat al verloren. Dit is waar, maar stel je het volgende eens voor. Je bent 23 jaar, afgestudeerd en je bent twee jaar lang continu aan het solliciteren om vervolgens alleen maar in aanmerking te komen op een baan binnen een branche waar je niets mee hebt. Mensen geven vaak op als zij herhaaldelijk teleurgesteld zijn. Het is dus niet zo eenvoudig om de vraag; ‘wat nu?’ te beantwoorden. Misschien niet eens realistisch. Toch ga ik de uitdaging aan.
Individualisme en participatie
Heb je ooit in de trein, terwijl je onderweg was naar het werk, vrienden of hobby, bewust om je heen gekeken? Niet gewoon kijken om te bemoeien, maar je medepassagiers bewust observeren. Ik wel en het aanblik is zeer kil.
Onlangs zat ik een stroptrein richting Amstelveen. Het was een mooie zaterdagochtend en enorm druk. Ondanks de drukte in de trein, was er maar één geluid te horen; de stem die de aankondigingen deed. De meeste passagiers hadden meer aandacht voor hun mobiel en enkele keken via het raam naar buiten. Ik probeerde tevergeefs een gesprek met een oudere dame aan te gaan. Zij liet duidelijk blijken geen interesse te hebben. Een dame en heer die vlakbij zaten wel. Ik begon met hen (zoals gebruikelijk) over het weer te babbelen en daarna bespraken wij onze weekendplannen.
Het klinkt misschien gek, maar de oplossing begint met een gesprek. Een eerlijk en oprecht gesprek waarbij wij ook interesse tonen. Stel vragen; luister eens met je volledige aandacht naar de ander en stel jezelf ook open en kwetsbaar op.
Samen verder
Mijn voorzichtige en bescheiden conclusie is het volgende; als wij onze aandacht alleen richten op het probleem, zullen wij de oplossing niet zien. Wanneer wij alleen focussen op onszelf en geen interesse in onze naasten hebben, lopen wij heel veel kansen mis. Ik spreek uit eigen ervaring. Het moment dat je met een glimlach en oprechte interesse met elkaar in gesprek gaat, zullen mogelijkheden en kansen zich aandienen. Deze zullen waarschijnlijk niet de oplossing voor de vele, moeilijke economische vraagstukken en onzekerheden zijn, maar door met elkaar in gesprek te gaan, kunnen wij in ieder geval samen oplossingen bedenken. Verwacht niet dat de overheid al de problemen gaat oplossen. Soms moet je het zelf doen; met vrienden en buren.
Recente reacties