De strijd die wij voeren voor diversiteit en gelijkheid is al jaren bezig. Wij vinden het immers allen belangrijk succesvol te zijn in ons leven op welke manier dan ook. Toch hebben wij nog een inhaalslag te maken met betrekking tot het creëren van een afspiegeling van de maatschappij die zichtbaar is in onder andere het bedrijfsleven.
Het meest recente incident van ophef over witheid binnenin gevestigde bedrijven hebben wij dit keer te danken aan de redactiefoto van De Wereld Draait Door. Wit, wit en nog eens wit! Maar waarom? 'Wij kunnen geen kleurrijk talent vinden' is een onzin-uitspraak want ik geloof dat niet-witte mensen genoeg kwaliteit en interesse hebben voor een carrière in de media. Ik neem een stap terug, naar de plek die er onder andere voor zorgt dat je op een dergelijke redactie terechtkomt; het onderwijs.
Dominante cultuur
Een goede opleiding is cruciaal voor ieder persoon die uiteindelijk een carrière wil hebben binnen een bepaald vakgebied. Zonder onderwijs heb je geen goede basis. Het probleem waar niet-witte mensen tegenaan lopen, is dat hoe hoger je opleidingsniveau, des te witter de omgeving. Als je je niet kan spiegelen aan je medestudenten, begin je soms te twijfelen aan het gekozen pad. Het kan zelfs zo demotiverend werken dat je besluit iets anders te doen wat 'veilig' aanvoelt. Hierdoor laat je al snel een carrière vallen die wordt gedomineerd door dezelfde witte mensen.
Wit domineert in de media. Niet alleen in Nederland maar in de gehele westerse samenleving. Denk maar aan alle bladen, reclames en andere pr-instanties die standaard uitgaan van wit. Het is bijvoorbeeld zo vanzelfsprekend om een afbeelding van een witte vrouw of man te gebruiken voor een artikel over succes en het bedrijfsleven. Wordt er een 'exotisch' onderwerp besproken, dan pas gebruikt men een afbeelding van een niet wit-persoon. Deze brainwash is de kracht van de media en wij worden er dagelijks aan blootgesteld. Toch is het verleidelijk om bij deze gevestigde, voornamelijk witte mediabedrijven te horen.
Big fish little pond
Wij kennen het begrip Big Fish Little Pond en de tegenhanger Little Fish Big Pond. Bedenk eens dat de prestigieuze instellingen die voornamelijk wit zijn, behoren tot de groep Big Pond. De 'little fish' worden allemaal aangetrokken en ook geïntimideerd door deze grote vijver. Echter, in sommige gevallen is het beter om een grote vis in een kleine vijver te zijn, dan als klein visje rond te zwemmen in een grote zee. Een niet-wit persoon die wil behoren in een witte omgeving, geeft vaak de eigen identiteit op. Reken er maar niet op dat je naast geaccepteerd ook direct gerespecteerd zal worden.
Het belang van een eigen identiteit
In de 19e eeuw van Frankrijk speelde kunst een belangrijke rol in de samenleving. De Salon was een prestigieus instituut waar iedere schilder zijn kunstwerk wilde tentoonstellen. Vergelijk De Salon maar met de ‘Super Bowl’ van de kunst in die tijd. Het impressionisme was een nieuwe kunststroming, ontstaan vanuit de schilderkunst, maar nog niet gerespecteerd. Renoir, Pissaro en Manet waren in deze tijd actief maar zeker niet erkend of gerespecteerd genoeg om hun kunstwerken tentoon te mogen stellen in De Salon. Daar waar hun werk totaal niet werd begrepen en zelfs uitgelachen, waren zij wel de Big Fish in het destijds kleine vijvertje genaamd impressionisme. De impressionisten konden zich makkelijk onderscheiden en de erkenning en het respect van het publiek groeiden met de jaren. De weloverwogen beslissing om hun eigen identiteit trouw te blijven en niet mee te gaan met de 'hype' was uiteindelijk hun redding. Makkelijk was het allerminst, maar zij trokken wel aan het langste eind. Van de artiesten die hun kunstwerken wél in De Salon hadden hangen, zijn wij tegenwoordig de namen vergeten.
Opoffering voor diversiteit
Wij willen allemaal bij iets horen dat groter is dan onszelf. De centrale vraag is echter wat je daarvoor bereid bent op te geven en in hoeverre je dan nog trouw bent aan jezelf. Het is namelijk niet altijd nodig over te stappen naar een groter vijvertje waar de competitie niet stimulerend werkt. Dat de media overwegend wit zijn in anno 2017, is gewoon een feit. Dit is een combinatie van het ‘ons-kent-ons’-beleid en het niet op waarde kunnen schatten van kleurrijk talent. Het niet kunnen herkennen van kleurrijk talent is een wit probleem. De verschillende kleurrijke talenten doen wel degelijk hun uiterste best om ergens binnen te komen, maar te vaak zonder resultaat. De valkuil van witte media zijn dat de representatie van een diverse maatschappij via hun kanalen vrijwel altijd zal mislukken omdat ze in een witte bubbel leven. De deuren staan wagenwijd open voor mediabedrijven die wél divers zijn en een duidelijker en geloofwaardiger beeld van de maatschappij kunnen rapporteren. Wordt jouw kleurrijk talent niet op waarde geschat door de redactie van bijvoorbeeld DWDD? Who cares! Creëer je eigen kleine diverse vijver en je zal zien dat deze je goed zal voeden waardoor je groeit. Heb geduld…jouw tijd komt wel!
Recente reacties