Van Lelystad naar Lelydorp Flashback: Internationaal rijbewijs? Check! Tickets? Check! Paspoorten? Check! Mosquito repellent? Check! Zonnebril? Check! Surinaamse dollars? Check! Visum? Check! Inburgeren….? Mijn hoofd draait rondjes als ik denk aan hoe ik ga moeten inburgeren in Suriname.
Het is inmiddels 31 jaar geleden dat ik van Suriname naar Nederland ben geëmigreerd. Ik was toen één jaar oud dus ik kan mij er eigenlijk niet heel veel meer van herinneren. Nu 31 jaar later wil ik graag remigreren naar Switie Sranang. Ik wil van Lelystad naar Lelydorp, samen met mijn gezin. Maar de grote vraag blijft: “Ben ik wel goed voorbereid?”. Ik heb een checklist van A tot Z, maar bij de "I" blijf ik toch vastlopen.
Inburgeren
De "I" staat voor Inburgeren. Inburgeren associeer ik vaak met vreemdelingen en asielmigranten. Ikzelf vind niet dat ik een vreemdeling ben voor Suriname vanwege mijn geboorte in dit land. Maar ik kan het natuurlijk mis hebben; ik heb altijd in Nederland gewoond en ben de Nederlandse gewoontes gewend . Ook val ik niet onder de doelgroep asielmigranten. Ik ben geen vluchteling en wil ook geen asiel aanvragen. Ik wil gewoon wonen in Suriname. Ik heb verschillende redenen hiervoor, één daarvan is mijn kinderen. Ik ben van mening dat (mijn) kinderen in Suriname meer kunnen genieten van hun leven, hun vrijheid en de natuur. Dit is zeker een meerwaarde voor hun toekomst. Ook ben ik van mening dat ik een bijdrage kan leveren in de samenleving. En het allerbelangrijkste: in Suriname voel ik mij geaccepteerd en kan ik mezelf zijn.
Toch ben ik wat onzeker over het inburgeren en zoek ik op internet wat informatie. Ik schrik van de regels in Nederland omtrent inburgeren. Zo moet men bijvoorbeeld de taal leren (eigenlijk best logisch), leren hoe men daar woont en hoe men daar werkt. Ook dient men een inburgeringsexamen af te leggen. Deze kost maar liefst 350 euro en is omgerekend ongeveer 2800 Surinaamse dollar. Als ik verder zoek over inburgeren in Suriname, kom ik niet veel tegen. Wel lees ik een artikel waarin de volgende uitspraak staat;
‘inburgering is te veel een kopie van het Westerse systeem. Het is nergens voor nodig. Als die mensen willen komen, laat ze komen. Want, wat voor vragen moet je stellen bij een test’.
Ook is er de discussie over welke taal men zou moeten leren. In Suriname worden wel twintig talen gesproken. De belangrijkste zijn achtereenvolgens Nederlands en Surinaams (Sranantongo). En dan rest de vraag, welke taal zou men verplicht moeten leren, Nederlands of Surinaams (Sranantongo)? Op deze vraag is er nog geen antwoord. Wel is dit best apart. Waarom wordt er eigenlijk zoveel Nederlands gesproken in Suriname? Vroeger sprak niemand Nederlands. Dit is iets van de afgelopen 150 jaren. Ook als je boeken leest zoals “Kodyo en Mofina” en gewoon een film kijkt zoals ‘Hoe duur was de suiker’, dan was het van de zotte dat men Nederlands sprak. Nederlands is een taal ingevoerd door de slavenhouders. En vandaag de dag is dit de taal dat wordt gesproken in Suriname.
Het gaat vanzelf
Terug naar het inburgeren. Inburgeren zal vanzelf gaan, ik zal vanzelf leren hoe men hier werkt, hoe men hier woont en wat voor mentaliteit men heeft. In ieder geval de basis dingen om een volwaardige plaats in de samenleving te kunnen verwerven. Toch? Wat de taal betreft, zit ik ook goed. Alleen zou ik wat vaker Sranantongo met mijn kinderen moeten praten zodat zij het later ook kunnen begrijpen. Inmiddels zijn we acht maanden verder. Momenteel heerst er een oogvirus in Suriname. De hele samenleving wordt geteisterd door dit virus. Het aantal besmettingen neemt toe maar volgens het Bureau Openbare Gezondheidszorg (BOG) er is nog geen sprake van een epidemie. Ook mijn gezin is besmet met dit oogvirus, waaronder ikzelf. Mijn vraag luidt: zijn wij nu dan geaccepteerd in de Surinaamse samenleving? Hoe ik het nu zie: Oogvirus? Check! Ingeburgerd? Check!
Recente reacties