Laatst zat ik op een bankje bij de speeltuin en hoorde ik twee vrouwen praten: "Ja, John doet echt zo 'hard to get', terwijl Mark echt zijn best doet. Maar ik weet het niet, ik vind Mark gewoon niet leuk genoeg. Ik snap ook niet waarom John elke keer spelletjes speelt met mijn gevoelens, ik doe toch alles wat hij wil…"
Ik voelde dat ik glimlachte, want ook al betrof het een ander onderwerp, het was precies wat ik voelde… Als ik iets heel graag wil, moet ik er goed op letten dat het geen obsessie wordt. Want in een gevoel van wanhoop neem je andere beslissingen dan in een staat van kalmte. Dan doe je het om controle op de situatie uit te oefenen zonder eerst 'controle' op jezelf te hebben in de vorm van helderheid. Als daar een ander persoon bij betrokken is, betekent dat dat je dus ook (nog) niet duidelijk bent in je communicatie totdat je zelf eigenlijk weet wie je bent en waar je staat. Stabiel.
Control Freak
Op de momenten dat ik controle uitoefen, krijg ik dat ook meteen teruggekoppeld. Mijn geduld wordt dan altijd op de proef gesteld. Vroeger was ik wel echt een control freak, dus dat zal vast nog wel een beetje aanwezig zijn. Dus ja, ik begrijp al die mensen ook wel die mij niet begrijpen. Maar ik weet ook hoe fijn het is om steeds mee te gaan in de stroming van gebeurtenissen en het handelen naar impulsen in het hier en nu. Zie Leven in Balans voor verdieping.
Het zijn vooral mijn kinderen die me vaak helpen herinneren dat ik wel wat meer lol mag hebben als het toch gebeurt dat ik me laat meesleuren in het gevoel dat ik van alles moet regelen. Ze vragen dan net wat meer aandacht dan normaal. Ze vereisen mijn liefdevolle mindfulness. En daar ben ik dankbaar voor, want zo word ik aan alle kanten geconfronteerd met en herinnerd aan de intenties die ik gezet heb voor een hoge kwaliteit van leven. En toegegeven, ik ben zelf allergisch voor autoritair gedrag jegens mezelf. Dan moet ik het zelf ook niet doen hè!
Emigratie
Mijn gevoel zegt al langere tijd dat ik in Sintra, Portugal, moet zijn. Om meerdere redenen is mijn ziel en die van mijn gezin daar thuis. "Maar wat ga je dan doen in Portugal?" is de vraag die we (Javier en ik) regelmatig krijgen. Wat is het toch dat het zo lastig lijkt te maken om gewoonweg te 'leven'? Waarom moeten we altijd iets doen, en waarom moet alles van tevoren uitgestippeld zijn? Naast opvoeding is dit toch het grootste onderwerp waarbij ik echt bewust moet blijven van hoe ik ervoor heb gekozen om in het leven te staan. Zodra we ons fysiek bevinden op deze plek, is de droom die ik vanaf mijn 15e al heb, helemaal compleet. Vanaf daar zie ik wel weer verder. Maar omdat ik ergens nog een lichte angst ervaar dat mijn droom in duigen valt, probeer ik controle uit te oefenen op de dingen die geregeld moeten worden. Alleen, ook daar verlies ik mezelf dan in door iets te graag te willen. Gelukkig heb ik voldoende geoefend met het vertrouwen op en handelen naar mijn intuïtie. Want ik weet dat het wel goed komt, net als alle dingen in het verleden die hebben bijgedragen aan het te realiseren droomplaatje.
Vertrouwen
Natuurlijk vind ik het fijn om het gevoel te hebben dat ik 'nuttig' ben, dat ik een bijdrage lever aan de maatschappij. Maar dat kan ik toch het beste doen vanuit mijn optimale kracht, vanuit hetgeen waar ik het allerbeste in ben? En om dat stuk in mezelf te kunnen aanspreken, moet ik ook de vrijheid hebben om te leven, om te zijn, om te creëren. Ik geloof niet dat we op aarde zijn gezet om ons hele leven hetzelfde te blijven doen, maar om het leven te ervaren, to the fullest. Dus, wat ga ik daar doen? Genieten, connecties leggen, nieuwe dingen ervaren, LEVEN!
Recente reacties