Hypersensitiviteit is het fenomeen dat je als persoon gevoeliger bent en meer signalen en details dan een gemiddeld persoon opvangt. Ongeveer 20% van de bevolking is hypersensitief ofwel hooggevoelig. Het is waarschijnlijk een erfelijke eigenschap die evenveel bij vrouwen als mannen voorkomt.
Zelf ben ik als donker persoon naar eigen zeggen redelijk gevoelig voor items waar vooral de donkere persoon in wordt benoemd. Ik betrap mijzelf erop dat ik vaak extra aandacht schenk aan Afro georiënteerde items, ook al zijn deze betreffende items op dat moment niet perse een informatieve tijdsbesteding. De reden waarom ik hier extra aandacht aan besteed is waarschijnlijk omdat ik, als redelijke introvert, veel nadenk over hoe ik word gezien. Door dit besef over mijn eigen gedrag vraag ik mij af of het kan zijn dat er ook een culturele hypersensitiviteit kan heersen.
Zwart bewustzijn
Vanuit mijn interessegebied; het ‘zwarte bewustzijn’ vraag ik mij af of er vooral binnen de Afro cultuur een gevoel van hypersensitiviteit heerst. Ik heb namelijk vaak, en wellicht ten onrechte het gevoel dat als ik de enige donkere persoon ben in een sociale setting dat ik een soort van ‘ambassadeur voor mijn cultuur’ ben. Ik heb dan het idee dat hoe ik mij gedraag en interacteer met anderen zal worden vergeleken met het maatschappelijk beeld dat men heeft van de donkere man. Is dit een belachelijke gedachte? Of is dit toch heel herkenbaar en ben ik niet de enige die dit overkomt? Ik denk dat de meer (zelf)bewuste mensen onder ons, uit verschillende demografische groepen zich hierin kunnen herkennen. Mijn visie hoe een vorm van culturele hypersensitiviteit mogelijk tot stand komt is de negatieve balans van positieve en negatieve signalen gecombineerd met het algemeen beeld wat er heerst over een bepaalde cultuur. In mijn geval heb ik vooral het idee dat mijn zwarte hypersensitiviteit wordt gevoed door mijn gevoel dat ik uiteindelijk niet echt gewild ben in de Westerse samenleving door de negativiteit die er heerst rondom niet Westerse culturen en met name de zwarte Nederlander.
Roulette
In de huidige samenleving is er al een tijd een spanning merkbaar in de verschillende etnische communities. Voor mijn gevoel lijkt het alsof er een soort Russische roulette gaande is tussen de Moslim gemeenschap en de donkere gemeenschap. Het is tegenwoordig of een terroristische aanslag die de nieuwsitems in het journaal domineren of het feit dat er een ongewapende donkere man is neergeschoten door de politie. Ik vraag mij echter af hoe het komt dat deze twee onderwerpen voor mijn gevoel veelal het nieuws domineren. Komt het doordat ik mij meer met het ene identificeer terwijl het andere een algemeen doemscenario is vooral in de Westerse landen? Er zijn namelijk genoeg terroristische aanslagen in Niet-Westerse landen waar de media nauwelijks over rapporteert, en zo zijn er anderzijds blanke slachtoffers van politiegeweld waar je ook nauwelijks iets over hoort. Tot nu toe bepaalt de traditionele media nog teveel wie er in deze Russische roulette angstig door de loop van het geweer kijkt.
Olympische spelen
Wellicht een positief voorbeeld maar waar er toch een bepaalde zwarte hypersensitiviteit bij komt kijken zijn de prestaties van vooral donkere atleten op de afgelopen Olympische spelen in Rio. Nog nooit eerder zijn er zoveel donkere atleten op verschillende onderdelen onderscheiden met medailles. Daar waar voorheen vooral bij atletiek de donkere atleten in de prijzen vielen is er in deze Olympische spelen ook goud gewonnen in andere disciplines. Er wordt vaak gezegd dat vooral vrouwen een revolutie beginnen. In de onlangs afgelopen Olympische spelen in Rio is er een kleine revolutie ontstaan door de twee Simone’s. De ene is gymnast Simone Biles die in totaal 5 medailles terug nam naar Amerika. De andere is zwemster Simone Manuel die voor een historische avond heeft gezorgd door als eerste donkere vrouw een individuele medaille te winnen in een Olympisch zwemevent. Stiekem ben ik benieuwd wat Al Campanis zou denken die jaren geleden claimde dat donkere mensen niet de drijfkracht hebben om goede zwemmers te zijn.
Zwarte succesverhalen
Iedereen houdt van een goed verhaal. Denk maar aan het verhaal van de dakloze man met een ‘klassieke’ radiostem die opeens een baan kreeg aangeboden bij een radiostation, of de man die iedere dag twintig kilometer naar werk liep en dankzij zijn verhaal een gratis auto kreeg van een lokale autodealer. Waarom worden er echter toch hele artikelen geschreven en Twitter accounts opgericht om vooral ‘Black succes’ te vieren? Dit moet wel ergens zijn oorsprong hebben in zwarte hypersensitiviteit. Wij zijn eerder geneigd ‘onze’ successen te vieren, aangezien een ander dat niet zo snel als iets positiefs zal rapporteren. In mijn ervaring rapporteert de Amerikaanse media eerder en in verhouding ook méér nieuws over Michael Phelps dan over de prestaties van Simone Manuel. In mijn ogen zou een oplossing voor de zwarte hypersensitiviteit een mix zijn van zwarte succesverhalen gecombineerd met de verslaggeving door een niet-zwart persoon die het verhaal niet bagatelliseert. Voornamelijk verslaggevers met een liefde voor het vak en die bereid zijn te helpen in het creëren en vertellen van diverse culturele succesverhalen zullen hier een meerwaarde in betekenen.
Don’t shoot the messenger
Het vertellen van verhalen is zeer krachtig. Sinds het stenen tijdperk worden er verhalen verteld om een boodschap over te brengen. Een krachtig verhaal is echter ook zeer afhankelijk van de verhaalverteller. In mijn eerder genoemde mogelijke oplossing voor zwarte hypersensitiviteit is er zeker niets mis met zwarte verslaggeving. Integendeel zelfs. Door professionele verslaggeving kunnen vooral de mensen uit de zwarte gemeenschap een eigen invalshoek creëren die de traditionele media vreemd is. Echter is het, op de juiste manier vertellen van zwarte succesverhalen door traditionele media krachtiger omdat de massa’s die blootgesteld worden aan deze verhalen groter zijn, en wellicht ook meer waarde hechten aan deze verhalenverteller. Een extra bijkomstigheid is dat als een ander jouw verhaal op de juiste manier verteld het vaak in een andere en hopelijk grotere kring terechtkomt en wordt geaccepteerd. Een verhaal gaat immers vrijwel nooit ‘viral’ doordat je het aan je familie verteld. Wij zijn, als van Afrika origine mensen, toch op een bepaalde manier ‘afhankelijk’ van degenen die ons hebben verspreid over de wereld. Echter zijn wij Afro’s over de hele wereld nooit volledig afhankelijk van iemand anders, maar moeten wij wel eerst onze eigen succesverhalen maken. Zodra deze succesverhalen zijn ontstaan is naar mijn mening de beste manier om deze verhalen te delen en ook zwarte hypersensitiviteit te bestrijden, het verspreiden van deze verhalen door vooral ook niet zwarte kanalen en verhaalvertellers die de essentie snappen.
Ik hoop dat jij als lezer niet alleen stilstaat bij de succesverhalen uit je eigen gemeenschap, maar ook open staat tot het verspreiden van andere succesverhalen. Het zou immers zomaar iemand kunnen helpen in de strijd om zijn of haar culturele hypersensitiviteit te overwinnen.
Recente reacties