De reden dat ik ervoor heb gekozen om dit blog te schrijven, is het principe dat ik verdriet voel omdat ik een dierbare moet loslaten. We zijn uit elkaar gegroeid. En in de erkenning daarvan, kan ik weer loslaten middels inzichten. Zoals omschreven in mijn vorige blog. Om deze inzichten te verwerven, is het van essentieel belang dat ik mezelf uit door te praten en/of te schrijven. Als ik me niet uit, ben ik niet bewust van wat er zit en waar ik zelf sta.
Voor het eerst in mijn leven ben ik me echt op een dieper niveau bewust van het gevoel van pijn dat ik ervaar. Hierdoor zie ik mezelf niet als degene die verdrietig ís, maar die verdriet waarneemt. Dat betekent dat het me niet kan overnemen en ik onredelijk ga handelen, maar dat ik het door me heen kan laten gaan. En dat ik me dus bewust kan afvragen; hoe kan dit gevoel, deze ervaring, mij helpen in mijn gewenste groei als mens?
Dominantie
Je kent het wel, die ontmoetingen die op een negatieve manier vertrouwd aanvoelen. Simpelweg omdat minimaal één van de twee personen probeert de ander leeg te trekken door contact te leggen vanuit de behoefte van het ego. In plaats van een gelijke, liefdevolle connectie te maken vanuit het hart.
Meestal herken je het niet omdat ze er vaak zelf ook niet bewust van zijn dat ze dit gedrag vertonen. Ze komen zelfs aardig over, want ze hebben toch een geveinsde reputatie hoog te houden naar de buitenwereld en zichzelf. Dus zijn ze praktisch verplicht om hun imago te behouden. Want waar moeten ze zich anders mee identificeren? Ik weet hoe ze zich voelen, ik ben er ‘zo-een’ geweest (zie vorig artikel: ‘Ontkennen, of aanpakken bij de kern…?').
Het échte loslaten
Ik weet inmiddels dat ik een hoop oud zeer aan het loslaten ben. Het was te zwaar en hield me tegen in mijn groei. Dit geldt zowel voor mensen als voor gedachtegangen en hun bijbehorende emoties. Ook materiële zaken, maar dat is wat minder relevant. Het meest zware is voor mij toch echt wel de loskoppeling van relaties. Familie, vrienden en kennissen. Dat kan echt intens pijn doen soms. Het kan zelfs voelen alsof ik gedag moet zeggen tegen een deel van mezelf, omdat de betreffende persoon een bijdrage heeft geleverd aan de vorming van mijn identiteit in die tijd. Oprecht toegeven dat ik zo iets vertrouwds moet ‘opgeven’ omdat het niet meer bij me hoort, ja, dat is de pijn van loslaten voor mij.
Vrijheid
Dan, nadat ik een paar keer diep adem heb gehaald, moet ik mezelf maar gewoonweg voor het blok zetten met de vraag: ‘Wil ik deze persoon wel in mijn leven behouden?’ En zo ja, in welke vorm? Dergelijke beslissingen nemen zijn wel onontkoombaar voor mij, want ik heb mezelf beloofd dat mijn leven en dat van mijn gezin gevuld als wel omgeven zal zijn met liefde. Het is voor mij van groot belang dat ik mijn kinderen laat zien dat ze zichzelf nooit hoeven te verloochenen omdat ze zich verplicht voelen ten opzichte van een ander. Ik gun het ze juist om zich vanuit hun authentieke zelf te ontwikkelen.
Egoïstisch?
Ik ben me ervan bewust dat deze boodschap nogal egoïstisch over kan komen. Omdat ik ervoor kies om mijn droomleven, boven het leggen van een connectie met bepaalde mensen in mijn leven, plaats. Omdat ik mijn leven op mijn manier wil leven in plaats van mijn eigen behoeftes aan de kant te leggen om mijn tijd en energie te spenderen aan het sociaal gewenste gedrag waarmee ik mezelf leegtrek. Maar anderzijds, is het niet juist egoïstisch dat zij van mij verwachten dat ik mijn droombeeld opgeef? Dat alles wat ik al heb bereikt en de doelen die ik heb gesteld maar aan de kant schuif omdat zij mij nodig hebben als klaagmuur voor hun eigen persoonlijke teleurstellingen? Ik geloof van wel. Want eerlijk, het leven is toch ook veel leuker als je omringd bent door gezellige mensen met een positieve mindset? Die geloven in mogelijkheden in plaats van een probleem aanbieden voor elke oplossing?! Ik gun het mijn medemens, en al helemaal mijn geliefden, om gelukkig te zijn.
Recente reacties