Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, de geboorte van mijn neefje. Het eerste kindje van mijn zus. Wat een prachtbaby. Ik weet het, cliché, want wie zegt dat niet van zijn neefje of nichtje? Maar toen ik hem vlak na de bevalling al in mijn armen mocht sluiten, kon ik me niet voorstellen dat hij pas net een paar uurtjes oud was. Zo perfect, zonder in de kreukels te liggen zoals eigenlijk heel gewoon is als je je bedenkt wat voor ‘reis’ er afgelegd moet worden. Wat heb ik onwijs genoten van ieder moment dat ik hem vasthield, iedere beweging die hij maakte en zijn heerlijke babygeur.
Niet lang hierna was het rooskleurige snel verdwenen. Als sneeuw voor de zon. Ik was stagiaire Medische Psychologie in een ziekenhuis in Eindhoven en terwijl ik daar hard aan de weg aan het timmeren was om mijn diploma in de wacht te slepen, kreeg ik het nieuws dat mijn neefje werd opgenomen. Het ging niet goed met het mannetje. Helemaal niet goed, want enkele dagen en twee overplaatsingen naar andere ziekenhuizen verder werd galgangatresie vastgesteld. Wat een schok! En wat maakt dat veel in je los. Vooral angst en een hele berg vragen. Maar wat gingen mijn zus en haar vriend knap om met de situatie. Werkelijk waar, vanaf het allereerste moment! Een soort van oerinstinct werd geactiveerd, geheel gericht op het herstel van het ventje. Wat er ook moest gebeuren, zij stonden daar. Sterk! Zo sterk dat ik er zelf rustig van werd. Het leek alsof zij er samen wel even voor zouden zorgen dat alles weer op zijn pootjes terecht zou komen.
Curaçao
Na een heftige tijd en een flinke operatie in Groningen, was mijn neefje weer thuis en kon hij voorlopig weer onbezorgd verder groeien en ontwikkelen. Het idee om na mijn studie tijdelijk weg te gaan, speelde al lange tijd in mijn hoofd, maar was naar de achtergrond verdwenen toen mijn neefje zo ziek was. Toen het einde van mijn studie in zicht kwam, heb ik die plannen weer tevoorschijn gehaald. Een lastige keuze, maar de gedachte die ik altijd na probeer te streven, namelijk ‘je kan beter spijt hebben van dingen die je gedaan hebt, dan dingen die je niet gedaan hebt’, heeft me over de streep gehaald toch mijn wens in vervulling te laten komen. Bovendien is Curaçao ver weg, maar theoretisch gezien maar ongeveer negen uur vliegen. Een weg terug of de mogelijkheid op en neer te gaan, is er altijd. Zo gezegd, zo gedaan.
Onmacht
Helaas werd hetgeen waar ik bang voor was werkelijkheid. Er is niks zo erg als ver weg zitten, wetende dat iemand van wie je houdt doodziek is. Het is nog erger als het om je neefje van nog geen drie jaar oud gaat. Wat ben ik boos geweest op mezelf! En teleurgesteld! Ik wist toch dat dit kon gebeuren? Al hoopte ik nog zo enorm dat dit moment niet zou komen als mijn neefje nog zo klein zou zijn. Toen het moment er toch kwam, vond ik het erg moeilijk om mijn keuze voor mijn emigratie nog te rechtvaardigen. Het was ook haast dat ik mezelf niet kon toestaan verdrietig te zijn. Net alsof ik dat recht verloren had door uit Nederland te vertrekken. Gelukkig had ik voldoende wijze mensen om me heen die mij weer terug konden brengen naar wat echt belangrijk is. Dat hij weer beter wordt en alleen hij en de artsen kunnen daarvoor zorgen. Natuurlijk was dat hoe dan ook mijn grootste wens, maar hetgeen ik ook wilde was er voor hen zijn. Ik wilde iets voor hen betekenen. Alleen daar kon ik nog aan denken. Maar ik besefte ook dat waar ik ook ter wereld ben, ik maar bar weinig te zeggen heb over het wel of niet beter worden van mijn neefje. Het enige wat ik en iedereen om hem heen konden doe, was hem, mijn nichtje (er was inmiddels nog een wondertje geboren), mijn zus en haar vriend omringen met positiviteit en optimisme. Dat werd met man en macht gedaan! Wat een lieve mensen hebben mijn zus en haar vriend om hen heen! Ik voelde de kracht van hen op bijna 8000 km afstand, laat staan wat dat moet betekenen voor mijn zus en haar vriend.
Wereldwonder
Ik moet toegeven dat ik de tijd niet volgehouden had, als ik tussendoor niet naar Nederland was geweest. Dag in dag uit brandde ik kaarsjes, maar bij je familie en vrienden zijn is wat je dan echt wilt. De eerste vlucht stond al gepland in verband met de bruiloft van een heel belangrijk vriendinnetje. Ik hoor je denken, wat een contrast. Nou dat was het ook. Hoe ontzettend blij en trots ik ook was op de bruiloft, op de foto’s zie je in mijn ogen dat ze niet gerust waren. De tweede keer had ik van de een op de andere dag besloten te gaan. Tijdens de zwaarste operaties was ik in Groningen en gelukkig maar. Gevoelsmatig moest ik daar gewoon bij zijn, voor mezelf maar vooral voor de familie. Je kan de keuze maken je bestaan ver weg op te bouwen, maar het is -voor mij- ondenkbaar om op zulke kritieke momenten niet bij je familie te zijn. Bovendien was het niet enkel mijn neefje die een zware operatie te wachten stond, maar ook mijn zus. Mijn zus heeft een stukje van haar lever afgestaan aan haar zoontje. Gelukkig is alles goed uitgepakt; beide operaties geslaagd! Al waren er momenten dat de chirurgen zelf niet meer wisten of ze verder konden gaan door alle tegenslagen, toch heeft niemand opgegeven. Wat een enorm respect ook voor wat zij voor elkaar weten te krijgen! Ookal had mijn neefje na de operaties nog een hele weg te gaan, toch was er niks zo belangrijk voor mij dan dat hij nog bij ons was. Ik ging met een redelijk gerust hart terug naar Curaçao, want als hij zich hier doorheen heeft weten te knokken, dan kan geen berg meer te hoog zijn voor deze jongen, toch? Door de artsen in Groningen werd hij dan ook ‘bekroond’ tot wereldwonder.
Grenzeloos
Ondanks dat onze held nu nog een weg te gaan heeft, is hij wel lekker weer thuis. Althans, hij maakt terwijl ik dit schrijf nog een klein uitstapje terug naar het ziekenhuis te Groningen. Als het goed is voorlopig de laatste, zodat hij eindelijk lekker onbezorgd kind mag zijn. Maar wat blijven dit soort momenten toch spannend. Ondanks dat ik hiervan zeker ook veel leer, kan ik de afstand tot familie en vrienden op lastige momenten (zowel hier als in Nederland) toch niet anders dan een keerzijde noemen van mijn avontuur. Vandaar mijn antwoord als er weer eens gevraagd wordt of ik Nederland mis: ‘Ik mis Nederland niet, maar op zowel hoogtepunten als bij dit soort hele vervelende gebeurtenissen, mijn vrienden en familie wel. Enorm zelfs!’. Daarom blijf ik steeds de voor- en nadelen op een weegschaal leggen. Zodra ik merk dat de voordelen van op Curaçao wonen niet meer opwegen tegen de nadelen, dan is een terugweg voor mij zeker niet ondenkbaar. Al met al hoop ik, ondanks mijn keuze om zo ver weg te gaan wonen, dat de belangrijkste personen in Nederland weten dat ver weg wonen niet betekent dat ik minder van hen houd of minder aan hen denk. Sterker nog, misschien zorgt de afstand er wel voor dat je nog meer stil gaat staan bij de waarde van de belangrijkste mensen in je leven. Die mensen die je door dik en dun steunen, zelfs op zoveel kilometers afstand. En ookal vind ik het niet altijd gemakkelijk om ervoor te zorgen dat zij dat andersom ook zo zien, toch hoop ik dat ze het diep in hun hart ook zo mogen voelen. Want liefde in alle vormen en maten, is grenzeloos!
Recente reacties