‘Voordat je het weet begeef je je in een situatie die zo onrealistisch lijkt, maar waar je je wel doorheen dient te slaan’.
Terugweg Franse cursus
Ik kom aan op het treinstation, te Avignon. Ik kijk op het bord en zie dat mijn trein vertraagd is. ‘Heee, wat balen nou’. Nou, dan maar een broodje eten. Dertig minuten later komt de trein aan en mijn reis naar huis begint. Ik zit naast een aardige dame die met me begint te praten. Voordat de trein de tunnel in rijdt, ontvang ik een whatsapp van mijn tante. 'Sharon waar ben je!’ Ik lees haar whatsapp en denk bij mezelf ‘vanwaar het uitroepteken?’
Aanslag in Parijs
Wanneer de trein de tunnel weer uit rijdt, hoor ik meerdere telefoons tegelijkertijd overgaan. Mijn eigen telefoon staat op ontploffen. Er is een aanslag in Parijs geweest en mijn familie is in paniek. Ik stel ze gerust en geef aan dat ik in de trein zit vanuit Avignon richting Parijs en dat mijn trein is vertrokken na vertraging. ‘Dus dit is de reden waarom mijn trein vertraging had…’. In de trein wordt men onrustig en begint men met elkaar te praten. ‘Waar moet je eruit?’. We komen erachter waar de aanslag heeft plaatsgevonden en dit blijkt in de buurt van het station te zijn waar de meesten van ons uit zullen stappen. De sfeer raakt gespannen, want we weten niet wat ons te wachten staat.
Wat is de situatie?
We rijden het station binnen. Ik kijk al uit het raam om de situatie te bepalen. Het oogt rustig, maar ‘sjonge’ wat veel politie en militairen. In de trein wordt er omgeroepen door te lopen naar het metrostation en niet te aarzelen. Ik zie mensen dringen om naar buiten te gaan. ‘Wie ikke? Ikke niet! Dan ben je als eerste buiten om als doelwit te fungeren? No thanks, mij niet gezien. Gaan jullie maar lekker voor’. Ik wacht rustig totdat ik een goed overzicht heb. Nadat ik ben uitgestapt, bekijk ik gelijk alle ontsnappingsroutes. Ik loop snel door naar de metro en voel me ontzettend opgelucht wanneer ik het veilig heb gehaald naar het station. Yes!! Eerste gedeelte gehaald. Nu snel naar huis. Ik kom aan op mijn station aan en zie berichtje van mijn neefje. ‘Sharon! Waar ben je! Er is geschoten bij Les Halles!’. Ik denk ‘Crap! Dat is bij mijn halte’. Maar wat te doen? Ik kan niet blijven staan op het station… Dan maar extra opletten. Ik ga de trap op richting mijn uitgang en hoor de politiesirenes. ‘Owh goshh…’. Ik begin het nu wel spannend te vinden. Het is best rumoerig om me heen. Mensen lopen sneller dan normaal en proberen zo snel mogelijk weg te komen. Militairen en politiemensen lopen rond met wapens in hun handen. Een aantal straten zijn afgesloten. Ik loop supersnel door. ‘Nog 5 minuten Shar. Niet stil staan, niet stil staan!! ‘Crap, mijn straat is gedeeltelijk afgesloten’. Allerlei scenario's gaan door mijn gedachten voor een retour. ‘Yes, ik heb het, Ik weet de beste route!’. Snel doorlopen…
Ik ben thuis
Ik sta bij mijn voordeur. ‘Ik heb het gehaald!’. Wat een opluchting! Inmiddels is het al 01 uur ‘s nachts. Ik word via allerlei social mediakanalen benaderd. ‘Sharon ben je oke? A.u.b. laat ons weten’. Ik geef aan dat ik ‘life and kicking’ ben en via social media word ik aangevinkt als veilig en dat ik nog in leven ben. Nog in leven ben… Hmm… Dat klinkt zo gek. Ik informeer mijn familie en probeer te realiseren wat er eigenlijk precies gebeurd is. ‘Wat voor aanslag? Zijn er mensen overleden?’. Wat een gekkenhuis! Mijn collega’s… Zijn ze in orde? Gelukkig hebben een aantal van mijn collega’s mij al een berichtje gestuurd. Gelukkig… Het geeft mij wat rust. Plotseling besef ik me dat ik over een paar uren naar Nederland vlieg. Kan ik wel op het vliegveld aankomen? Rijdt het openbaar vervoer of de taxi wel? De tijd zal het leren. Nog even snel een berichtje naar onze internationale personeelsafdeling. Ik heb mails en smsjes van ze ontvangen. Ik reageer en onze contactpersoon is erg blij en opgelucht. Wat goed dat ze naar me omkijken. Pluspuntje voor het bedrijf.
Reizen naar het vliegveld
Mijn wekker gaat af. Ik schrik me rot! Het is 04.00 uur. ‘Ughhh… 2,5 uur geslapen’. Ik ben kapot. Social media ontploft nog steeds. Mijn telefoons zijn maar half opgeladen. Ik maak me klaar om een poging te wagen op het vliegveld te komen. Ik verzamel al mijn moed, want ik moet weer de straat op. ‘Sjee, ik vind het gewoon eng man’. Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Ik doe het hek open van mijn appartementencomplex. Wat een stilte. Het is een beetje eng, zo stil. Hopelijk is het station open. Ik kom aan bij het station en er lopen redelijk wat mensen rond. Ik loop naar het platform en zie dat het maar tot een bepaald station mogelijk is om bij het vliegveld te komen. Daarna moet men met de bus verder. Nou, dat gaan we beleven. Ik kom aan op het station om vervolgens over te stappen op de bus. ‘Wowww wat een drukte. Waar komen al deze mensen vandaan?’. En wat een gespannen sfeer. Iedereen wil zo snel mogelijk weg en loopt te dringen. Ik weet een staanplaats te bemachtigen en heb nog goede hoop. Plots beginnen de mensen in de bus te vloeken op de buschauffeur. Hij kent de route niet en neemt steeds de verkeerde afslag. Wat erg allemaal. ‘Ik weet niet eens waar we zijn, dus laat er a.u.b. geen paniek uitbreken’. Mijn maag draait. Ik heb nog 1,5 uur voor mijn vlucht en alleen handbagage. Hopelijk gaat het lukken…
Hectiek bij de doorlaatposten
We bereiken het vliegveld na 2 uren rondjes te rijden. Ik heb mijn vlucht gemist maar ik ben gelukkig nog heel. Ik kan mezelf niet online omboeken en ik heb het nummer niet van onze omboekservice, plus het is weekend. Dan maar een collega wakker bellen. Ik hoop dat ze me kan helpen. ‘Yes, het is gelukt!’. Ik ben ingecheckt op mijn nieuwe vlucht. Ik ‘sjeez’ naar de doorlaatpost en zie dat de standaarddoorlaat post gesloten is. ‘Kan er 1 ding goed gaan vandaag, a.u.b.?’. We worden omgeleid naar 1 terminal. 1 terminal voor alle vluchten. Wat een chaos!! We lijken net mieren. Na 3 uren te hebben gewacht en door 3 controlepunten heen te zijn gegaan, 3 keer te zijn omgeboekt, haal ik net de vlucht. ‘Ik zit!’. Ik zit aan mijn boord van mijn vlucht en kan niet wachten het land uit te gaan. Het lastige is, dat ik maandag weer op de vlucht terug moet. Ik weet op dit moment niet of ik dat wil maar nu… Even bijkomen.
‘Voordat je het weet begeef je je in een situatie die zo onrealistisch lijkt, maar waar je je wel doorheen dient te slaan.’
Recente reacties