Ik was 19 jaar oud toen ik deze jongeman voor het eerst zag. Hij was slechts een paar weken geleden naar Nederland gekomen om te studeren. We waren beide voor het eerst op kamers gaan wonen in een onbekende stad, in zijn geval ook een onbekend land. Al snel zagen we elkaar staan en trokken met elkaar op.
Zeven jaren
De relatie heeft 7 jaar geduurd. In deze 7 jaren heb ik niet alleen hem leren kennen, maar ook zijn familie, zijn land en cultuur. In een multicultureel land als Nederland, leer je snel mensen uit verschillende landen kennen. Maar om echt wat van de cultuur te leren, zul je toch naar dat land moeten gaan om het te ontdekken. In deze 7 jaren gingen we minimaal één keer per jaar naar Curaçao. We verbleven daar elke keer gemiddeld 4 weken. Van alle keren dat ik er geweest ben, heb ik het eigenlijk nooit echt als vakantie ervaren.
Vakantie vs familiebezoek
In het begin vond ik het moeilijk om als ‘aanhang’ m’n draai te kunnen vinden in een onbekend land. Ik verbleef niet in een luxe hotel of all inclusive resort, ik kon me niet even terugtrekken als ik een keer geen zin had om iets te ondernemen en ik kon niet helemaal zelf bepalen waar ik heen ging en wat we deden. Ik verbleef bij familie, de ‘vakantie’ was van begin tot eind al volgepland met bezoekjes hier en klusjes daar etc. De vrijheid die je normaal gesproken hebt, wanneer je van een vakantie geniet was er niet. Het was eigenlijk alsof je voor 3 à 4 weken bij je ouders intrekt. Maar ondanks dat ik de toeristische vrijheid niet als zodanig heb ervaren, heb ik de mogelijkheid gehad het eiland en de inwoners op een heel andere manier te leren kennen.
“Poko poko”
Op vakantie kun je eigenlijk maar een klein deel van de cultuur van een land zien. Je ziet bekende toeristische bezienswaardigheden, je mag van lokale gerechten proeven en genieten van het klimaat en het strand. Van het echte leven krijg je op vakantie normaal gesproken niet echt veel mee. Waar je normaal gesproken kunt uitslapen en pas rond een uur of 10 ‘s ochtends richting het ontbijtbuffet van je hotel of resort zou gaan, begon bij mij de dag om 6 uur wanneer schoonmoeder de radio aandeed om het ochtendprogramma te luisteren terwijl ze ontbeet of de was ophing voordat ze naar het werk ging. Ik begreep nooit waarom het nodig was om de radio zo hard aan te doen, waarom ze altijd boos was op de presentator en waarom ze überhaupt zo vroeg opstond. Maar op een gegeven moment besefte ik wel dat er veel waarde gehecht werd aan dat radioprogramma. Ook al verstond ik er toen weinig van, wist ik wel dat de informatie belangrijk was en dat ze eigenlijk helemaal niet boos was. Ook merkte ik dat doordat deze vrouw zo vroeg opstond, ze in alle rust al haar ochtendrituelen en bezigheden kon doen.
In Nederland is het leven altijd zo gehaast. Als ik een half uur nodig heb om me klaar te maken, stap ik een half uur voor vertrek pas uit bed, waardoor ik me in alle haast klaar moet maken en de dag al met een opgejaagd gevoel begin. De familieband vond ik sterk vanwege de poko poko-mentaliteit, oftewel langzaam aan doen. Hierdoor was er tijd om aandacht aan elkaar te besteden. Uitslapen kan altijd, maar hoeveel meer is het waard om de wekker een half uurtje eerder te zetten om samen met je gezin de dag te beginnen, te ontbijten en een praatje te maken?
Dushi Korsou
Mijn vakanties naar Curaçao beschouw ik meer als familiebezoekjes met (op aandringen) toeristische uitstapjes. Hierdoor heb ik zowel de toeristische kant als ook het dagelijks leven mogen meekrijgen, wat ik zelf nu als pluspunt ervaar. Het is een heel mooi eiland, de Christoffelberg, de grotten, banda abou en shete boca (ook zo prachtig om te zien) en heerlijke stranden. Op culinair gebied kon ik heel erg genieten van de verschillende gerechten. Ik vond het heel mooi dat de familieband zo belangrijk is en dat men vaak (dicht bij) elkaar blijven wonen. Vaak wordt er een tweede huis op hetzelfde terrein gebouwd. De “poko poko-mentaliteit” heb ik inmiddels mezelf eigen gemaakt. Hoe stressvol of druk de situatie ook is, ik weet de rust in mezelf vaak te bewaren en uit te stralen naar anderen. En ook al liggen mijn roots in Suriname, toch versta en spreek ik nu beter Papiamentu dan Sranan tongo. Het gras lijkt altijd groener ergens anders en elk huisje heeft zijn kruisje. Zo zijn er altijd minder mooie en leuke dingen te zeggen over een land of cultuur. Maar na 7 jaar gescheiden te zijn van de man die mij naar Curaçao heeft gebracht, kan ik zeggen dat de liefde voor hem inmiddels helemaal weg is. Maar Curaçao blijft altijd in mijn hart!
Recente reacties