Bron: Amigoe.com
Dat de kinderen van Curaçao overal kunnen wonen bewijst Michael de Vries wel. Hij woont nu alweer tien jaar in Dubai. Hij is daar piloot. Yu di Kòrsou, Michael de Vries, wonende in Dubai leeft zijn jongensdroom en geniet er nog elke dag van.
DCA Failliet
Toen de DCA (Dutch Caribbean Airlines) in 2004 failliet ging besloot Michael dat hij wilde blijven vliegen. Dat hield in dat hij naar het buitenland zou moeten uitwijken en Curaçao moest loslaten. Het eiland waar hij was opgegroeid, waar zijn vrouw was opgegroeid, waar hun familie woonde en waar hun kinderen geboren waren. “Er was voor DCA niet meteen een vervangende luchtvaartmaatschappij voorhanden. Noodzakelijkerwijs ben ik met een bevriende verkeersvlieger toen een klusbedrijf begonnen.” Dit groeide uit tot een goedlopend bedrijf en op het moment dat ze extra personeel zouden moeten gaan aannemen, kwam de kans om weer te gaan vliegen, in Griekenland.
De wens om weer te vliegen was sterker dan het klusbedrijf uitbreiden, dus het contact met Athene was snel gelegd. Nog diezelfde week zat Michael in het vliegtuig richting Europa voor een laatste check en gesprek. “Na acht maanden niet vliegen moet ik zeggen dat we een behoorlijk solide indruk achterlieten op de MD 82 (McDonnell Douglas MD-80, ook wel bekend als Super 80 of de Maddog, een tweemotorig commercieel vliegtuig).”
Het begon zo mooi, vliegen vanuit Kreta, een vast contract, het gezin dat overkwam, meerdere ex-collega’s van de DCA die er ook gingen werken. Helaas werd dit avontuur een Griekse tragedie. Er was nooit tijd om het beloofde contract te tekenen, de luchtvaart was zeer ongeorganiseerd en meerdere wetten en regels werden naar eigen hand gezet.
Eigen mensen, waaronder nu ook Michael kregen te laat of niet betaald en na een flink arbeidsconflict waarbij menig dreigement werd geuit, besloot hij dat het mooi was geweest. Nog geen halfjaar na het eerste contact zat het gezin in Athene, zonder baan en zonder geld. “We leefden van 100 euro in de week. De verwarming deed het niet altijd. En dat tijdens de strengste winter in Athene sinds tien jaar. We hebben geld moeten lenen om de jongens naar school te kunnen laten gaan.”
Laatste geld ticket gekocht naar Dubai
Het lijkt net een verhaal uit een boek als Michael vertelt dat hij van hun laatste huurgeld een ticket naar Dubai kocht om te gaan solliciteren. Het was letterlijk alles of niets. Hij was daar op uitnodiging van Emirates Airline en ook daar kon hij zijn talent laten zien, want nog geen maand later zat het gezin in Dubai.
De wensenlijst voor een nieuw land, die ooit in 2004 gemaakt was door het gezin kwam ook nu op tafel. Voor het gezin was het belangrijk dat het nieuwe land waarin ze zouden gaan wonen economisch stabiel zou zijn, het bedrijf moest betrouwbaar zijn, moderne vliegtuigen waren een pré, maar een goede school voor de kinderen was essentieel, alsook een leefklimaat vergelijkbaar met Curaçao.
In principe leek alles afgevinkt te kunnen worden, hoewel ze nu na een aantal jaren ook de keerzijde van Dubai hebben leren kennen. “In de zomermaanden wordt het verschrikkelijk heet. Ons lichaam trok de hitte gewoon niet. Na een halfuurtje buiten, ongeacht of het in de schaduw was of niet, kon het lichaam zich niet koel houden en moesten we de airco in vluchten. De hitte trekt enorm veel energie uit je lijf.”
Niet enkel het meteorologische klimaat was anders dan wat ze gewend waren van Curaçao, ook het sociale klimaat verschilde behoorlijk. Uiteraard kent Dubai een moslimcultuur, met islamitische wetten. Michael noemt een paar voorbeelden: “Het opsteken van je middelvinger in het openbaar kost je gevangenisstraf en er is geen enkele tolerantie voor drinken en autorijden. Sterker nog, moslims behoren geen alcohol te drinken, dus de alcoholprijzen zijn schrikbarend hoog. Net als op Curaçao worden de meeste goederen geïmporteerd. Ook deze containers staan op de kade in de blakende zon bij een temperatuur van 45 graden Celsius, wat de kwaliteit van de inhoud niet ten goede komt, of dit nu sinaasappelen zijn of een LCD-tv.”
Dubbele moraal van Dubai
Waar ze misschien nog wel het meest aan hebben moeten wennen, is de dubbele moraal die er heerst. Er wordt duidelijk onderscheid gemaakt tussen de lokale bevolking en de expats, zoals het gezin van Michael de Vries. “De expat wordt hier gezien als een minderwaardige medeburger. Hij geniet minder privileges en het gelijk staat zelden aan zijn kant. Tijdens de Ramadan mag een moslim overdag slapen, nadat ze in de nacht mogen eten en vrienden en familie mogen bezoeken. Hij mag in die periode van een maand halve dagen werken. De expat heeft deze luxe niet. Toch is Dubai liberaal vergeleken met omliggende Arabische landen. De economische motor wordt draaiende gehouden door investeerders uit het buitenland. Veel westerse maatstaven gelden hier, wat inhoudt dat je elke sport kunt beoefenen die je maar wilt, dat er shopping malls zijn, dat je in bikini op het strand kunt liggen en dat je in een club kunt dansen en drinken. Bescheidenheid is wel op zijn plaats, want het blijft een moslimland en de wetgeving is sharia.”
Curaçao lijkt zo op het oog heel ver weg, maar de banden zijn hecht. De basis is daar gelegd. Hoewel de jongste zoon inmiddels langer in Dubai woont dan hij ooit op Curaçao heeft gewoond, proberen Michael en zijn vrouw Joyce Weert toch nog Nederlands met hem te praten. Ondanks het feit dat Michael zich na tien jaar geen onderdeel meer voelt van de Curaçaose gemeenschap, voelt hij zich er nog altijd thuis. Zijn werkgever stelt hen in de gelegenheid om eens per jaar terug te kunnen gaan en regelmatig maken ze daar gebruik van. Niet enkel om familie die er nog woont te bezoeken, maar ook om de cultuur en het klimaat te ervaren.
Het meest wordt de Caribische Zee gemist met zijn stranden en de warme wind die waait over het eiland. “Op Curaçao kan ik mijzelf echt helemaal ontspannen. Ik kan mijn zelfbeschermingsmechanisme uitzetten. Het grote verschil is dat we op Curaçao een gemeenschappelijke cultuur hebben, naast die ene die we historisch van huis uit meekrijgen. We gaan naar dezelfde scholen, sportclubs, stranden en feesten. In Dubai blijven de verschillende nationaliteiten en culturen gescheiden.”
Terug keren naar Curaçao geen optie
Terugkeren naar Curaçao is voor Michael geen optie op dit moment. Hij heeft het naar zijn zin bij zijn huidige werkgever en heeft zijn draai gevonden in Dubai, maar niets is zeker en je kunt niet in de toekomst kijken. Curaçao blijft altijd thuis, comfortabel en bekend, en door het multiculturele en multinationale opgroeien op het eiland is Michael wel voorbereid op het internationale karakter van zijn huidige leven.
Het heeft hem sterker gemaakt. Hij kan zich makkelijk aanpassen aan andere gewoonten en gebruiken. Hij kan meer tolerantie en flexibiliteit tonen. Hij raadt het iedereen aan om zijn horizon minstens één keer te verbreden. “Wat dat betreft ben ik wel blij dat de zaak failliet is gegaan. Om te kunnen vliegen voor mijn beroep moesten we de wijde wereld intrekken. Ik kan het iedereen aanraden om dat een keer te doen. Het is horizonverruimend en enorm leerzaam wat de omgang met andere volken culturen en religies betreft.”
Recente reacties