Mijn sollicitatie op Curaçao loopt nog steeds, maar ik heb nog geen bericht ontvangen. Met een gevoel van grote onzekerheid moet ik door in Nederland. Het is belangrijk om mijn geestelijke gezondheid in de gaten te houden. Hoe zorg ik ervoor dat ik me weer gelukkig voel in wat ik doe?
Mijn bipolaire stoornis is letterlijk een stoorzender want de medicijnen beïnvloeden het gevoel van geluk. Gelukkig heeft mijn arts ingestemd om het medicijn dat het pieken uit mijn denken haalt, af te bouwen. Met als gevolg dat ik weer creatief word en vol zit met ondernemingszin! Ik ga niet zitten wachten op Curaçao maar trek mijn eigen plan. Ik ga in Nederland geld verdienen met mijn ideeën over de slavernij en op deze manier twee werelden integreren.
Inspiratiebron
Slavernij gaat over gemeenschapsvorming. Een thema dat in de Nederlandse stedenbouw al speelt sinds de wederopbouwjaren. Ik wil actief worden in de wijken waar er problemen zijn op het gebied van leefbaarheid; mensen die problemen hebben met hun gezondheid en met elkaar. De manier waarop slaven vroeger overleefden, dient als inspiratiebron voor hoe het beter kan.
Mensen zijn geneigd om naar de slavernij te kijken als een periode van wreedheid en onrechtvaardigheid, maar tegelijkertijd was er sprake van een echte gemeenschap. Mensen zorgden voor elkaar, ongeacht of zij familie van elkaar waren. Men moest alle talenten benutten en alles doen wat in hun vermogen lag om te kunnen overleven. Daarbij leefden de slaven dichtbij de natuur. De natuur werd aanbeden, er werden kruiden gebruikt voor genezing en huizen werden gebouwd van materiaal dat voorhanden lag. Maar men wist ook het leven te vieren door middel van rituelen waarbij er gedanst werd en muziek gemaakt.
Een hechte gemeenschap
Ik ga deze ingrediënten gebruiken in mijn projecten in de wijken zodat er weer een hechte gemeenschap ontstaat die verantwoordelijkheid kan nemen voor zijn omgeving. Er moet een duurzame hechting ontstaan tussen mensen onderling en tussen de mensen en het gebouw. De wijken uit de jaren vijftig en zestig zijn daarvoor uitermate geschikt omdat ze gebouwd zijn met de gedachte van gemeenschap. Er zijn voorzieningen in de wijken aanwezig en er is veel gedeeld bezit. Ik ben er alleen van overtuigd dat collectief eigendom beter is dan huur. Er zouden coöperaties opgericht moeten worden om de gemeenschappen te beheren. Dit sluit aan bij de eerste gedachte in de volkswoningbouw, toen groepen arbeiders het initiatief namen om woningen te bouwen voor hun leden.
Terug naar de basis
Ik wil weer terug naar de basis en op deze manier de overspannen situatie op de woningmarkt omzeilen. Er is nog heel veel uit te zoeken maar als je er niet aan begint, lukt het nooit! Het gaat om een grote cultuurverandering die ik later kan inzetten op veel plekken, niet alleen in Nederland maar ook op Curaçao. Dus als het ministerie van VVRP mij bericht, kies ik ervoor om in Nederland te blijven en mijn bedrijf op te bouwen, zodat ik met de oogst op termijn ook Curaçao kan bereiken.
Het erfgoed van de slavernij is mij dierbaar want de menselijke waarden die eruit zijn voortgekomen zijn universeel. Ik zou willen dat de intellectuelen op Curaçao meer oog krijgen voor de sociale kanten van de slavernij en zich realiseren dat hierin een bron van vernieuwing ligt voor de gemeenschap. De vier waarden die ik heb genoemd, kunnen de basis worden voor beleid op allerlei terreinen, in plaats van de kapitalistische waarden die nu vaak worden gebruikt. De economie is belangrijk maar het moet blijven gaan over de uitwisseling tussen mensen. Juist op een klein eiland is dit een kans. Het relativeren van geld is een middel om de relatie tussen mensen weer te herstellen en dat betekent dat er zoveel mogelijk in natura gehandeld zou moeten worden. Ruilhandel, landbouw, hergebruik; allemaal gebruiken uit de slaventijd. En ingrediënten van duurzame samenlevingen zoals die tegenwoordig worden ontwikkeld over de hele wereld.
Slavernij is hip; laten we terug gaan naar de basis, in plaats van alleen de verhoudingen tussen wit en zwart te benadrukken in onze herinnering aan de slavernij. We willen al eeuwen samen een gemeenschap vormen en hier worden de instrumenten aangereikt vanuit ons gezamenlijk verleden. Want ook in de kolonistengemeenschap was het moeilijk om te overleven en moest men het hebben van ruilhandel, hergebruik en landbouw.
Katalysator voor succes
Juist op Curaçao is een gemeenschap ontstaan waar de afstand tussen bevolkingsgroepen minder is dan in de rest van de wereld, dus er liggen kansen. Woonwijken vormen de perfecte basis om zo een gemeenschap neer te zetten. Een gezamenlijk belang, een dak boven het hoofd, relaties met de buren en een eigen verantwoordelijkheid leggen de basis voor overleg en samenwerking. De vorm ontstaat op een organische manier tijdens het proces en geeft mensen de vrijheid om zichzelf te blijven herkennen in wat er gebeurt. Goede begeleiding is daarin wel belangrijk, als een katalysator voor succes. Ik wil zo een katalysator zijn met mijn praktische instelling, gevoel voor mensen en processen. Ik ben blij dat mijn medicijnen zijn verminderd zodat ik me weer vrij voel in mijn eigen hoofd en de dingen kan doen die mij doen groeien. Alles doen wat nodig is om van mijn leven een succes te maken!
Recente reacties