In Suriname is er een uitspraak die over het algemeen heel erg wordt nageleefd. ‘Mi ne bemoei’ (ik bemoei me niet). Bemoeienis heeft vooral een negatieve betekenis. Toch is er ook een positieve draai te geven hieraan. Het is namelijk ook mogelijk oprechte interesse te tonen in iemand. Naar mijn mening ‘bemoeien’ onder andere Surinamers zich (te) weinig in positieve zin met elkaar.
In het niet willen bemoeien met anderen zie ik het probleem dat als men geen oprechte interesse toont in elkaar, men elkaar ook niet zal helpen. Bemoeien zonder de situatie te willen verbeteren heeft geen zin. Zelf ben ik altijd een groot voorstander van het principe geweest om mijn neus niet in andermans zaken te steken. Ik wil namelijk ook niet dat men zijn neus in mijn zaken steekt. Dit heb ik waarschijnlijk van huis uit meegekregen. Hoe minder er werd gesproken over dingen, hoe beter. Zo is er zo min mogelijk drama en meer rust in het leven, zou je denken.
Een keerzijde aan deze ‘way of life’ is echter dat je bij levensvragen ook niet de vrijheid en noodzaak voelt deze te bespreken met anderen. Je hebt het je immers al zo eigen gemaakt dat je niemand zich met jouw zaken laat bemoeien. Je blijft dan vaak onnodig lang zitten met bepaalde vraagstukken. Hulp (h)erkennen en aanvaarden is lastig dankzij deze mindset en emoties tonen haast onmogelijk. Vooral in de macho Surinaamse cultuur word je er raar op aangekeken als je als man zijnde een eerlijk gesprek probeert te voeren over je gevoelens en twijfels. Je krijgt al snel te horen dat je je niet aan moet stellen en je als een man moet gedragen. Ook al weet degene die het zegt vaak zelf niet wat het betekent om zich als een man te gedragen.
Zelfontplooiing
De piramide van Maslow leert ons dat ieder mens uiteindelijk behoefte heeft aan zelfontplooiing nadat in eerste instantie de basisbehoeftes zoals, voedsel, onderdak en liefde worden bevredigd. Als een persoon zichzelf verder weet te ontplooien, is de kans op een gelukkig leven met positieve ervaringen groot. De fase zelfontplooiing is het hoogste niveau in Maslow’s piramide. Dit is met een reden. Zelfontplooiing wordt ook wel het bevorderen van de geestelijke groei genoemd. Men denkt er niet aan zichzelf als persoon te beteren als die constant een strijd heeft met één of meerdere onderste lagen uit de piramide. De geest ontwikkelt zich niet als het lichaam in strijd is.
In mijn ervaring blijven veel mensen en ook in de Surinaamse community steken in de ‘behoefte aan waardering en erkenning’-fase waarbij respect vooral belangrijk wordt gevonden. De jongere generatie hoopt respect te krijgen door bepaald gedrag en bepaalde daden. Ouderen willen vaak automatisch respect omdat zij ouder zijn. Men krijgt tegenwoordig vaker niet dan wel het respect dat men denkt te verdienen. Ik vind dat men aanspraak mag maken op respect als men het eerst geeft. Daar schort het nog veel aan bij mensen. Verder zou ik het mooier vinden als men vaker de fase van zelftonplooiing op zou zoeken in plaats van blijven steken in de waardering-en-erkenning-fase. In deze fase ben je altijd afhankelijk van anderen om een goed gevoel te krijgen.
In de zelfontplooiing-fase heb je niemand anders nodig behalve je eigen doorzettingsvermogen om het uiterste uit jezelf te halen. Naar mijn mening word je in de zelfontplooiing-fase de beste versie van jezelf die je kunt zijn. Iedereen zou hiernaar moeten streven. Helaas is dat vaak door verschillende redenen niet even makkelijk.
Sma tori
Wie kent dat niet? Dat gepraat over anderen. Wat doet diegene, waar was diegene en met wie? In Suriname noemen ze dat ‘sma tori’ wat in het Nederlands ongeveer vertaalt naar 'oude wijvenpraat' of gewoon geroddel. Zoals Plato aangaf, praten kleine mensen over andere mensen. Dit is de negatieve bemoeienis in de verschillende culturen en ook in de Surinaamse cultuur. Ik zou het verfrissend vinden als men met elkaar over ideeën zou praten waar beide partijen beter van kunnen worden. In mijn ervaring merk ik dat als Surinamers elkaar niet mogen, ze nooit met elkaar zullen samenwerken. Het ego lijkt groter te zijn dan het samen grijpen van kansen ondanks meningsverschillen. Dit is misschien wel de reden waarom Surinamers gewoonweg niet op een positieve manier met elkaar bemoeien. Misschien is dit zelfs de reden waarom donkere mensen in het algemeen globaal gezien niet samen lijken te kunnen werken. Men kan zich vaak niet over de verschillen heenzetten om tot een gezamenlijk doel te komen dat in het voordeel van beide partijen werkt.
Social media
Met social media is het eenvoudiger geworden om je te ‘bemoeien’ met een ander persoon die zich aan de andere kant van de wereld bevindt. Zonder de persoon te kennen is het altijd makkelijk een oordeel te vellen en geen bijdrage te leveren in een bepaalde situatie. Social media zouden krachtiger zijn als men de personen die men vertrouwt in hun vriendenkring hebben. Te vaak is het echter nog zo dat men de personen in zijn of haar contactenlijst heeft, waar men indruk op wil maken. Op deze manier kom je niet snel genoeg tot geestelijke groei.
Wat ik de lezer van Internationaal Ambitieus vraag, is om de eerstvolgende keer als jullie een post online zien waar jullie in eerste instantie haaks tegenover staan, dat jullie jezelf afvragen of er ook iets is waar je degene die het heeft gepost mee kan helpen. Sommige mensen zijn eerlijk gezegd niet altijd even goed te helpen, maar over het algemeen is er veel ‘common ground’ die verstopt is. Probeer deze te vinden en heb het met elkaar over ideeën in plaats van andere mensen. Dat zal de bemoeienis in elkaars leven ten goede komen. Wie weet is dit de manier om samen af te stappen van de behoefte voor erkenning en waardering. Het is tijd om onszelf als mens bewuster te zijn van onze eigen geestelijke ontwikkeling en niet van ‘sma tories’.
Recente reacties