Zomer 2003 op Curaçao, destijds een eiland binnen de Nederlandse Antillen. Een cameraploeg uit Nederland volgt mijn laatste dagen op het eiland. Ze zijn naar Curaçao gekomen om een documentaire te maken over de toekomstige studenten die over ruim een week het vliegtuig instappen richting Nederland. Wow, uit 500 studenten ben ik gekozen om een beeld te geven van hoe het voelt om je familie en vrienden achter te laten en het onbekende in te duiken. Ik weet het nog als de dag van gisteren.
Politieke carrière
Er was een afscheidsfeest op Mambo Beach en de cameraploeg was ook aanwezig. De presentator vroeg me of ik na mijn studie terug zou komen en waarom. Mijn antwoord was stellig: “Ik ga bestuurskunde studeren, zodat ik me kan voorbereiden op een politieke carrière op het eiland. Ik wil me inzetten om het eiland uit de schulden te helpen en de leefbaarheid te verbeteren: ik zal binnen 5 jaar terugkomen.”
Dat was 13 jaar geleden. Ik woon nu in Amsterdam, heb maar één jaar bestuurskunde gestudeerd, ben welgeteld 4 keer naar Curaçao geweest in de tussentijd en wil zo min mogelijk met politiek te maken hebben. Ik krijg elke dag wel de vraag of ik ooit terugga. “Kom je uit Curaçao? Wat doe je dan hier?” “Sua, je bent gek sua”. Uiteraard met een accentje.
Trankilo leven
Misschien ben ik ook wel gek. Hoe fijn zou het zijn om na werk in de auto te stappen en na 10 minuten een Amstel Bright te drinken aan het strand. Of geen zorgen te hoeven maken over wat voor weer het morgen zal zijn. En wat dacht je van een trankilo leven. Geen haast, geen stress. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik er op zijn tijd niet over nadenk. Maar is het leven op Curaçao echt zo goed?
En is het leven in Nederland eigenlijk wel zo ‘slecht’? Hier in Nederland heb ik mezelf leren kennen. Niet alleen door nieuwe vrienden en alle andere mensen die ik heb mogen leren kennen. Ook door vele positieve en minder fijne ervaringen, persoonlijk en in het algemeen. Deze zelfontwikkeling, die nog lang niet voorbij is, zou ik op Curaçao niet hebben kunnen meemaken. In ieder geval niet op deze manier.
De verschillende organisaties waar ik voor gewerkt heb, mijn beginnende carrière, de ervaring die ik heb opgedaan, plekken die ik heb ontdekt, momenten die ik heb mogen meemaken. Nederland heeft bij menig een slecht imago, niet onbegrijpelijk: het is een overgereguleerd, niet echt tolerant land en laten we niet eens over het weer beginnen.
Maar uiteindelijk: life is wat you make it. Pressure turns coal into diamond. If life gives you lemons make lemonade. Alle clichés op een rijtje. Voor nu kies ik eerder voor ontwikkeling, mogelijkheden en ervaringen dan een mogelijk ontspannen trankilo leven sua. Wat kies jij?
Recente reacties