Het begint altijd met een kinderwens. Wanneer je als meisje met je poppen speelt, speelt die gedachte al in je hoofd: “Als ik later groot ben, wil ik zoveel kinderen”.
Ondanks de emancipatie, wordt er nog steeds van vrouwen verwacht dat ze vroeg of laat zullen trouwen, samenwonen en kinderen krijgen. Op zich niets mis mee als je die wens ook hebt. Wanneer het zover is en je bent daadwerkelijk in verwachting, verwacht je dat je de hele zwangerschap op een roze wolk zal doorlopen.
Diploma is je eerste man
Ik ben opgegroeid met een “diploma-is-je-eerste-man”-mentaliteit. Je moest aan bepaalde eisen of kwalificaties voldoen voordat je aan kinderen mocht beginnen. Ik weet niet zeker of deze eisen me waren opgelegd, of dat ik dat zelf per se wilde hebben bereikt alvorens aan kinderen te beginnen, maar het is een welbekend rijtje met voorwaarden om er zeker van te zijn dat je er daadwerkelijk klaar voor bent.
Ten eerste moest je een diploma op zak hebben. Zonder diploma kon je geen voorbeeld zijn voor je kind, kun je geen baan vinden en zou je je kind niets kunnen bieden.
Na je diploma een goede (vaste) baan vinden. Dat is op zich wel logisch, want je wilt toch wel een vast inkomen om voor je kind te kunnen zorgen. Daarna moest je een goede man vinden om mee te trouwen. Voor veel mensen is het nog steeds een vereiste om getrouwd te zijn voordat je kinderen krijgt, maar op zijn minst een vaste relatie zodat het kind niet in gebroken gezin terecht komt.
Ook wordt er vaak geadviseerd om te gaan reizen en te genieten van het leven. Als je eenmaal kinderen hebt, kan dat blijkbaar niet meer.
Dus zo braaf als ik was, had ik mijn diploma op zak, vaste baan, de halve wereld afgereisd, een vaste relatie en was ik er helemaal klaar voor om op mijn roze wolk te stappen.
Verwachtingen
Dat je tijdens je zwangerschap te maken kan hebben met kwaaltjes is algemeen bekend, daar ben je wel op voorbereid. Maar naast die kwaaltjes waar je wel eens last van zou kunnen krijgen, verwacht je eigenlijk dat je op de overige maanden lekker kan genieten van het zwanger zijn en de groei van je kind aan je buik kunt zien. Genieten van de schopjes en bewegingen in je buik en een en al liefde voelen voor je ongeboren kind terwijl je bezig bent met de voorbereidingen voor de geboorte.
Dit waren ook mijn verwachtingen. Ik had de Rennies en gemberthee al in huis gehaald, want in het begin zou je last kunnen krijgen van misselijkheid en maagzuur. Ik was er dus helemaal klaar voor. Of toch niet?
Realiteit
Helaas was mijn realiteit anders dan mijn verwachting en viel ik al vrij snel na de positieve zwangerschapstest van een roze naar een grijze wolk.
Je hoort wel eens van die opmerkingen dat zwangerschap geen handicap is en dat vrouwen zich niet zo moeten aanstellen als ze zwanger zijn. Natuurlijk heb je hier en daar wel eens uitzonderingsgevallen van aanstelleritis type 1 figuren, maar ik? Nee, ik was van plan om tot het laatste moment door te blijven werken, bewegen en alles doen wat ik in het normale alledaagse leven deed.
Helaas duurde die gedachte maar een paar weken, want toen kreeg ik mijn eerste kwaal:
Hyperemesis Gravidarum
Een ernstige zwangerschapsaandoening die gekenmerkt wordt door snel gewichtsverlies, ondervoeding en uitdroging als gevolg van ernstige misselijkheid en/of braken, waarbij medisch ingrijpen zoals ziekenhuisopname vaak nodig is.
Deze aandoening wordt vaak onderschat, omdat men vindt dat iedereen wel last krijgt van ochtendmisselijkheid aan het begin van de zwangerschap. Dus, ik citeer, “je moet je niet zo aanstellen en stoppen met braken.”
Pas na de tweede ziekenhuisopname werd mijn misselijkheid enigszins serieus genomen.
Hierna had ik te maken met onder andere zwangerschapscholestase, galstenen, bekkeninstabiliteit, harde buiken, te vroeg begonnen weeën met ontsluiting waarvoor ik mijn derde ziekenhuisopname kreeg om aan de weeënremmers te gaan en als toetje een zwangerschapsvergiftiging.
Onbegrip
De hele zwangerschap ben ik ziek geweest. Ik kan me maar een paar dagen herinneren dat ik me enigszins goed heb gevoeld omdat de medicijnen eindelijk een keer werkten.
Helaas kreeg ik niet altijd begrip uit mijn omgeving. Ondanks dat ik was ziekgemeld, werd ik bijvoorbeeld op drukke dagen alsnog gebeld of ik niet toch een dagje kon komen werken omdat ze tekorten hadden. Dus naast dat ik me al zo ziek voelde, kreeg ik nu ook nog een schuldgevoel omdat ik niet wilde/kon komen werken.
Ook mijn toenmalige partner had er moeite mee dat mijn zwangerschap niet aan zijn rooskleurige verwachtingen voldeed. De stress die erbij kwam kijken werd hem te veel. Ook omdat ik dagenlang op bed lag en niets meer wilde doen, was ik niet gezellig meer. Dus had hij zijn spullen gepakt en trok in bij een familielid.
Onderschatten
Vandaag de dag zijn er veel vrouwen die te maken hebben met ‘zwangerschapskwaaltjes’. Bij sommige is het ernstiger dan bij andere. Maar hoe erg of niet, we moeten niet onderschatten wat voor een aanslag een zwangerschap kan hebben op je leven. Zowel geestelijk als lichamelijk. Ik heb gelezen over veel vrouwen die helaas met ergere aandoeningen te maken hebben gehad dan ik.
Dus is er een zwangere vrouw in je naaste omgeving aan het klagen over een bepaalde klacht? Ja, het is zo dat ze zelf voor de zwangerschap gekozen heeft, maar helaas kon zij niet voorspellen hoe goed of slecht deze zwangerschap zou lopen. Maar uiteindelijk heeft zij, net zoals elke andere vrouw, er alles voor over om een gezond kind ter wereld te brengen.
Voorbereiden
Als vrouw kun je je maar tot een zekere hoogte voorbereiden op je (eerste) zwangerschap, maar de kans is groot dat het toch anders loopt. Zelfs een tweede of derde zwangerschap kan vol verrassingen zijn. Het enige wat je kunt doen is accepteren, anticiperen en het doel voor ogen houden: aan het einde van de rit je prachtige kind in je armen mogen houden waar je onvoorwaardelijke liefde voor voelt.
Er zullen misschien momenten zijn dat je het gevoel heb dat je het niet meer aan kan of dat je er de kracht niet meer voor hebt, maar dat gevoel is tijdelijk. De kracht haal je toch ergens vandaan.
Het is ook prettig om je te omringen met mensen die wel begrip tonen en je voldoende ondersteuning bieden zodat je je alleen maar op jezelf en je kind hoeft te focussen.
En uiteindelijk wanneer het zo ver is en je je prachtige creatie eindelijk in je armen vast kunt houden, vergeet je de pijn helaas niet. Sorry, dat is voor velen een fabeltje. Maar het zal het tien keer waard zijn.
Recente reacties