Emigreren naar het kleinste eiland van het Koninkrijk der Nederlanden?

 

Saba stond altijd al hoog op mijn lijstje om een keer te bezoeken, niet alleen omdat het vreselijk mooi scheen te zijn, maar vooral omdat ik zo benieuwd was wat voor mensen er zouden wonen. De bevindingen van mijn volledig niet-wetenschappelijke onderzoek zijn hieronder te lezen.

 

 

Aankomst op Saba is een belevenis op zich. Het eilandje, dat eigenlijk meer een soort vulkaan lijkt, is bereikbaar per boot of vliegtuig. Omdat de zee te ruw was, zijn wij er heen gevlogen. Dat zegt al wel iets over de bereikbaarheid van Saba, je bent er niet zomaar, en je komt er vooral niet zomaar weg. Op ruige dagen vaart er geen enkele boot en ben je dus aangewezen op een dure lijnvlucht. Deze gaat overigens wel meerdere malen per dag. Een dagtrip naar "vasteland" Sint Maarten is goed mogelijk, als je dat kan bekostigen.

 

Zoals gezegd is Saba meer een soort vulkaan. Het hele eiland heeft slechts één plek die lang genoeg is om te landen: Flat-Point, de landingsbaan van slechts 400 meter. Het vliegtuig scheert rakelings langs de puntige rotsen en net op het moment dat je verwacht te pletter te slaan is daar ineens de landingsbaan. Direct na de landing moet het toestel vol in de remmen om te voorkomen dat het aan de andere kant weer van de landingsbaan af rijdt en in zee belandt. Meestal gaat dat gelukkig goed. 

 

 

Buiten dat ik me afvroeg wat mensen beweegt om naar Saba te emigreren, was mijn eerste gedachte na de landing: "Wie heeft er in vredesnaam ooit bedacht dat dit eiland bewoonbaar was?" 13 vierkante kilometer voelt klein, maar door de wegen die kriskras over de berg lopen ben je toch nog een hele tijd onderweg voor je in het "centrum" bent. Laat staan als je dat te voet moet doen, iets wat vroeger, of beter gezegd krap 70 jaar geleden aan de orde van de dag was.

 

Mijn vriend en ik hadden een cottage gereserveerd bij El Momo, een schattig complex in het "toeristisch centrum" Windwardside. Daar maakten we kennis met Andries, een sympathieke Nederlander die 8 jaar geleden besloot om het hotelletje te kopen, "omdat het kon". Een paar jaar later plaatste hij het weer te koop, maar tot nu toe zijn er geen geïnteresseerden geweest. Andries vertelt over het dorp dat Saba is, met alle positieve en negatieve gevolgen van dien. Verder is hij niet erg uitgesproken over het eiland en voelt het alsof hij er een soort van per ongeluk is beland en dat eigenlijk wel prima vindt. Als we hem vragen wat er allemaal te doen is op Saba is het antwoord kort en duidelijk: hiken of duiken. 

 

 

Omdat het kerstvakantie is, zijn veel inwoners niet op het eiland en zijn veel restaurants en barren gesloten. Daardoor voelt Saba nóg meer verlaten. Als we een restaurant passeren komen we een jonge ober tegen die vertelt dat hij het heerlijk vindt om hier te wonen. Wat hij dan zoal doet als hij vrij is? Duiken en hiken. 

De volgende dag gaan wij dan ook maar hiken, naar de top van de hoogste berg van het koninkrijk, Mount Scenery, 877 meter hoog. De tocht is een flinke onderneming, maar het is de moeite dubbel en dwars waard, wat een uitzicht.. Onderweg komen we een jonge vader met twee kinderen tegen. Hij vertelt dat hij voor 3 jaar op het eiland verblijft en “de GGD is". Zijn gezin geniet van de mooie natuur, het ministrookje strand, de rust en van de veiligheid. De kinderen spelen lekker op straat en de deur hoeft nooit op slot. De mensen zijn ook ontzettend vriendelijk. Kortom: ze voelen zich thuis. 

 

Mensen op Saba zorgen goed voor hun eiland en zijn er trots op. Daar hebben ze overigens alle recht toe want het is er werkelijk prachtig. The unspoiled queen doet haar bijnaam eer aan. Ecotoerisme voert de boventoon. Daarnaast voelt het ontzettend veilig en de vriendelijkheid van de mensen is benijdenswaardig. Zo is er een ongeschreven regel dat je lifters altijd oppikt als je deze tegenkomt.
Na onze tweede hike stappen we in de auto bij een stel dat net op Saba is komen wonen. Ze komen uit Curaçao en woonden de afgelopen jaren op Bonaire, tot de medical school daar werd opgeheven en hij werd overgeplaatst naar de dependance op Saba. Ze lijken nog erg te moeten wennen aan hun nieuwe woonplaats, bijna geschrokken van wat ze aan hebben getroffen. Maar ze lijken wel voor hetere vuren te hebben gestaan  en zullen er ongetwijfeld inmiddels wat van hebben gemaakt samen.

 

 

Het lijkt of mensen die naar Saba emigreren niet zo bewust die keuze maken, het lijkt ze te overkomen. Ze ervaren allemaal de negatieve en de positieve kanten van het eiland maar lijken wel te genieten van hun tijd daar. Maar wat ze nou echt beweegt om voor Saba te kiezen? Ik heb werkelijk geen idee, maar moet overal een reden voor zijn?