Een mooi zonnig eiland, iedere dag van alles te doen en tal van andere mensen die net als jij steeds weer van al het moois wat Curaçao te bieden heeft willen genieten. Je zou zeggen, een bron voor een bruisend sociaal leven en hechte vriendschappen, maar in de praktijk voelt dit wel eens anders.
Ik wil absoluut niet zeggen dat er geen leuke, lieve of gezellige mensen hier wonen. Wat ik er wel mee wil zeggen zal hopelijk tegen het eind van dit artikel duidelijk zijn.
Sociale kring opbouwen
Een ieder kent een eigen verhaal, dus ik geloof zeer zeker dat niet een ieder zich in die van mij kan vinden. Maar voor mij begon het avontuur op Curaçao bijna drie jaar geleden zonder dat ik al veel mensen kende hier. Er waren enkele mensen die ik wel al kende vanuit Nederland, maar daar had ik vóór mijn emigratie nog nauwelijks of geen contact mee. Ik moest mijn sociale kring opnieuw opbouwen, op een plek die ik mezelf eerst eigen moest maken.
De eerste periode heb ik veel tijd op mezelf doorgebracht. Hardlopen, hier en daar een duik nemen en vooral bezig zijn met het regelen van alles wat geregeld moest worden. Ik voelde het gemis van sociale gezelligheid nog niet sterk, maar daar kwam na enkele maanden wel verandering in. Op den duur had ik genoeg tijd alleen doorgebracht en werd het tijd om mezelf te mengen tussen de mensen. Dat deed ik door de salsawereld in te gaan, waar je al snel een fijn en welkom gevoel hebt, maar ook door met de mensen in contact te komen die ik al (enigszins) kende vanuit Nederland. Zo kwam ik in een groep terecht, die mij de leukste tijd van mijn leven heeft bezorgd en waar ik nog steeds met een glimlach op terug kijk.
Ik ging wonen in een huis met deze lieve mensen. Het was een heel gevarieerde groep van dames en heren die bijna allemaal naar Curaçao kwamen om te wonen en werken. Wat vooral fijn was aan de groep, was de gemiddelde leeftijd. Jonge meiden en jongens leren kennen is geen kunst, maar het is wat lastiger om mensen tegen te komen van je eigen leeftijd en/of ouder. In die periode hebben we enorm genoten en gelachen met zijn allen en dat blijft een tijd die we (denk ik) allemaal koesteren. Na een jaar was er echter bijna niemand meer over van deze geweldige groep. Dat brengt mij meteen bij het eerste struikelblok in het sluiten van vriendschappen op dit mooie eiland.
Komen en gaan
Op Curaçao (en vast ook op de andere eilanden), is het een komen en gaan van mensen. Niet alleen de grote groepen stagiaires die massaal komen en gaan, maar eigenlijk in alle lagen van de bevolking zie je dit gebeuren. Ook voor de lokale bevolking geldt vaak dat een gedeelte in Nederland woont om te studeren of te werken. In mijn omgeving zijn de redenen uiteenlopend: van zwangerschappen tot heimwee en van liefdes in Nederland tot het gevoel dat Curaçao te klein is. Ondanks dat ik mezelf heerlijk hier voel, kan ik niet ontkennen dat ik zelf ook momenten heb gekend die mij hebben doen twijfelen over mijn besluit hier te gaan wonen. Het is en blijft vaak, dat een belangrijke groep mensen (eigenlijk vaak de meest belangrijke) deels in een ander land woont. Als je beste vriendin vervolgens trouwt, iemand waarmee je goed bent zwanger raakt of een familielid ernstig ziek wordt, dan vraag je je wel eens af wat je aan de andere kant van de wereld doet. Vandaar dat ik het komen en gaan van mensen zeker wel begrijp. Echter, dat betekent vaak wel dat je mensen die je voor even in je hart hebt gesloten, weer moet laten gaan. Wat met zich meebrengt, soms wellicht onbewust, dat je daarna ook vriendschappen in gaat op een wat meer gereserveerde manier. Ik weet inmiddels namelijk dat de kans dat iemand weer weggaat aanzienlijk groot is. Als je dan leuke mensen tegenkomt, dan zorgt je eigen afwachtende houding ervoor dat het voor hen ook harder werken is. Ten slotte zullen zij het gevoel hebben, dat je niet echt staat te springen om contact met hen. Een vicieuze cirkel.
Hechte vriendschappen
Behalve het komen en gaan van mensen, heb je ook nog een groep die niet de behoefte ziet om weg te gaan op korte termijn. Vaak zijn dit mensen die hier opgegroeid zijn of al lang op het eiland wonen. Zij hebben daardoor vaak al een hechte groep om zich heen, die zij niet snel uitbreidt. Logisch, want als je voldoende mensen om je heen hebt, voel je de behoefte niet om steeds te investeren in nieuwe vriendschappen. Bovendien geldt voor hen net zo goed dat jij als ‘nieuweling’ één van de velen kan zijn die weer binnen no time het vliegtuig terug pakt. Ik geef hen daarom ook groot gelijk om dan niet keer op keer al hun tijd en energie in nieuwe vriendschappen te steken. Dit wil niet zeggen dat ik vind dat zij asociaal zijn of onvriendelijk, integendeel. Zij zijn (vaak zelfs super) vriendelijk, zullen je op weg helpen en gezellig een drankje met je drinken. Het is zelfs zo dat je vrij gemakkelijk opgenomen wordt in een groep of iemand tegenkomt met wie een echte vriendschap wel mogelijk lijkt. Maar echt iets opbouwen, dat gaat niet altijd gemakkelijk. Bovendien duurt dat even. Denk maar eens aan de beste vriendschappen die jij hebt. Vaak, maar zeker niet altijd, zijn dit mensen die je al kent vanaf de middelbare school of misschien zelfs de basisschool. Het kost tijd en energie om daar te komen.
Hoewel je het zeer zeker super fijn kan hebben met nieuwe kennissen en vrienden, voelt het niet 1, 2, 3 even goed als met dat ene vriendinnetje die je vanaf de brugklas al om je heen hebt. Daarbij moet ik bekennen dat de wens naar diepgang ook wel past bij wie ik ben. Dus de moeilijkheden die ik hierin ervaar, hoeven niet voor iedereen gelijk te zijn. Niet iedereen heeft namelijk zoveel behoefte aan diepgang en is in plaats daarvan juist blij dat het oppervlakkig en ongecompliceerd kan blijven. En wellicht vergelijk ik soms ook wel te veel, want is het daadwerkelijk nodig dat iemand tipt aan die sterke vriendschappen die zelfs na jaren minder contact nog even goed voelen?
Een ‘sociale’ cultuur
Na dit gezegd te hebben, wil ik ook de zonnige kant belichten want wanneer ik teruglees wat ik zojuist geschreven heb, klinkt het wel wat triest, wat totaal niet overeenkomt met hoe ik mezelf doorgaans voel. Moeilijk sterke vriendschappen vinden of opbouwen, is gewoon een terugkomend verschijnsel. Niet enkel voor mij, maar voor vele anderen die ik hier spreek.
Soms voelt alles wat oppervlakkig in contact, maar gelukkig zijn er uitzonderingen. Hoewel ik soms snak naar die ene vriendin die mij de nodige afleiding kan geven of mijn moeder die lekker voor mij zorgt als ik ziek ben, heb ik hier ook lieve mensen om mij heen die altijd voor mij klaar zullen staan en ik voor hen. Maar behalve deze uitzonderingen, is het ook nog zo dat er ook een hele positieve zijde is aan de ‘algemene’ sociale instelling die men kent op Curaçao. Zoals dat met veel dingen is, is het ook hierbij maar net hoe je het bekijkt. Waar ik in Nederland het gereserveerde gewend ben, is hier het leggen van contact (wel of niet oppervlakkig) ‘a piece of cake’. Ongeacht waar je bent, je vindt aansluiting, mits je daar zelf zin in hebt en ervoor open staat. Men staat hier meer open je te helpen, dus met een lekke band sta je niet lang alleen langs de kant van de weg. Op donderdag een uitnodiging sturen voor een barbecue op vrijdag is geen probleem, mensen komen je massaal vergezellen. En wat ik verder een vreselijk groot contrast vond afgelopen jaar toen ik op vakantie was in Nederland, is dat in mijn geboorteland maar weinig mensen je begroeten. Waar je ook loopt, het lijkt net alsof een ieder denkbeeldige oogkleppen op heeft en je niet ziet (óf niet wilt zien). Vreselijk. Hier is het doodgewoon om elkaar te begroeten, een fijne dag of een fijne week te wensen.
Dus nogmaals wil ik benadrukken, dat het maar net is hoe je het bekijkt. Op sommige momenten voelt het contact mega oppervlakkig, maar op andere momenten kan ik zo dankbaar zijn omdat Curaçao en haar cultuur veel socialer is en je letterlijk nog gezien wordt. En raar maar waar, met momenten is bovendien het oppervlakkig kletsen over koetjes en kalfjes bij de snèk, ook zo verkeerd nog niet!
Recente reacties