Op 21 januari 2016 werd mijn oma begraven. Vanuit het niets werd ze een week daarvoor getroffen door een extreem zwaar herseninfarct. Onze band was heel bijzonder aangezien zij me grotendeels heeft opgevoed. Het proces van het herseninfarct tot het uiteindelijke overlijden was enorm zwaar en slopend, maar tussendoor ging de business door en dan in het bijzonder de première van onze productie Speaker’s Night. Hoe slaagde ik erin om door te zetten?
Na lang twijfelen en aanmoediging van mijn compagnon Silvino heb ik besloten om mijn verhaal te delen. ‘Pascal, er zijn mensen die in hetzelfde schuitje zitten als jij die verlangen naar kracht en inspiratie. Die kan jij ze geven met jouw verhaal’. Het is geen hogere wiskunde hoe ik het aangepakt, maar als ik er al één kan helpen, dan is het voor mij de moeite waard geweest.
Scenario
Op woensdag 6 januari 2016 belde ik mijn moeder en hoorde aan haar stem dat mijn oma er slecht aan toe was. Door paniek en onwetendheid wist mijn moeder niet wat er aan de hand was, behalve dat mijn oma niet kon praten en bewegen. Ik ging naar haar toe en toen ik daar eenmaal was, overzag ik de situatie in één ogenblik. Ik constateerde symptomen van een herseninfarct. Ik ging meteen over tot actie en belde de ambulance. Vanaf dat moment nam ik de regie en gaf daarmee mijn moeder en oom de ruimte. Als eerste en enige kleinzoon van mijn oma kon ik veel uit haar blik halen, wat handig was aangezien ze niet kon slikken en praten. Ik mocht niet verzaken en moest sterk blijven, terwijl de emoties door mijn lijf gierden vanwege onze bijzondere band.
Onzekere periode
Dit proces vond plaats tijdens de voorbereidingen van onze productie ‘Speaker’s Night’, die een week later in première zou gaan. Er brak onzekerheid aan. Moest ik de show wel door laten gaan? Moest ik de rol als presentator wel op me nemen? Alsof het allemaal al niet moeilijk genoeg was, kreeg ik steeds meer tegenslagen op weg naar de première. Sprekers die hun vrijkaartjes niet hadden gebruikt, die hun presentatie en introductieliedjes nog niet hadden ingestuurd en als toppunt, de hoofdspreker die voorstelde om het evenement af te blazen als er niet genoeg kaarten waren verkocht. Toch ben ik erin geslaagd om alles rond te krijgen om de show door te laten gaan.
Zekere periode
Na een dag lichtte het ziekenhuis ons in dat ze niets meer voor mijn oma konden doen. Het stond dus vast dat ze zou komen te overlijden binnen één à twee weken. Vrijwel meteen zei de familie dat ik gewoon moest doorzetten met Speaker’s Night. Ik had al maanden van tevoren toegewerkt naar de première en ik zou toch niet afhaken? Niet nu ik al zo dichtbij was. Ik rechtte de rug en besloot voor de onderneming flink vooruit te werken, zodat ik de ruimte had om de laatste week bij mijn oma te zijn. Het was alsof er iets over me heen kwam wat mij kracht en energie voor 10 gaf. Bellen, mailen, draaiboek maken, artikelen schrijven, redactieplanning, etc. Er was geen tijd om onzeker te zijn en ik
nam het heft weer in handen.
De dag van de première overleed mijn oma. Het was nu alles of niets.
Einde
Het is alles geworden. Een paar uur voor de première bracht ik mijn oma naar het mortuarium. Ik moest als presentator mijn stukje nog voorbereiden, een wijziging in het draaiboek doorvoeren en de sprekers en technici brieven. Het lukte allemaal, maar van binnen was ik enorm aan het shaken. Op het laatste moment belde ik een goede vriend die er altijd in slaagt om me op te peppen wanneer het nodig is. We stonden achter de coulissen vlak voordat ik op moest en hij heeft me niet opgepept, maar me tot rust gemaand. Gek genoeg was dat de juiste remedie. Het had geen zin om gemaakt vrolijk te doen, want mensen voelen het aan als je niet puur bent. Doordat hij me juist rust en kalmte gaf, kon ik beheerst het podium opstappen en de show op natuurlijke wijze aan elkaar praten.
Actie!
Die twee weken waren een draaiwiel van emotie, spanningen, verdriet, pijn, stress, weinig tot niet slapen en eten. Toch was het ook een periode van doorzettingsvermogen met een mooi eindresultaat als gevolg. Wat ik wil meegeven met dit verhaal, is dat jij je bewust moet zijn van tijd. Stel geen doelen uit, want je weet niet of je er morgen aan toe komt. Zorg ook goed voor jezelf qua voeding en beweging, want met een slechte gezondheid riskeer je dat je voor langere tijd weg valt. Positief blijven terwijl alles tegenzit, is ontzettend moeilijk, dus zorg ervoor dat je mensen in je omgeving hebt die de positieve vibes kunnen geven.
Notitie redactie; Pascal vertelde dit verhaal tevens tijdens Spreken is Goud. Zie de video hieronder.
Recente reacties