Dagelijks bent u in mijn gedachten bij de dingen die ik doe of met de doelen die ik behaal in het leven. Lieve papa denk ik dan soms, was u nog maar hier bij ons. Stond ik nog maar elke zondag naast u langs het voetbalveld, uw lust en leven, het coachen van de jeugd. Ik was 16 jaar en was in mijn examenjaar uiteindelijk geslaagd, maar ik voelde mij totaal geen geslaagde. Ik had nooit verwacht dat mijn millennium zo zou eindigen op mijn 16e. Nee, het waren geen fijne kerstdagen en het was geen gelukkig nieuwjaar.
Ik heb mijn vader 16 jaar hier op aarde mogen hebben. Onze tijd samen was veel te kort. We waren pas verhuisd als gezin naar Almere. Een nieuwe start, een nieuw begin. Maar het bleek het begin te zijn van een heel ander leven zonder vader.
Ik verloor mijn vader, mijn held en beste vriend op 16-jarige leeftijd. Een moeilijke periode voor ons gezin. Mijn moeder was natuurlijk ontroostbaar en vaak dacht ik, kon ik maar meer voor haar betekenen. Haar tranen werden mijn tranen en haar pijn werd mijn pijn. Het verlies van een dierbare doet erg veel pijn, dat kan ik met geen enkel woord beschrijven. Tot op de dag van vandaag is het gemis groot. Zoals bijvoorbeeld met Vaderdag laatst. Ik keek deze Vaderdag terug naar onze mooie momenten. Maar op zulke dagen zijn het gemis en het verdriet van het niet aanwezig zijn van een vader dubbel voelbaar. Het gemis mag er zijn. De pijn mag er zijn. Het helpt om de pijn en het verdriet te delen met degenen om jou heen, zodat de liefde voor jouw vader die nooit overgaat, zich kan nestelen in je hart.
Schrijven helpt
Het verdriet van je afschrijven zal het verdriet misschien niet minderen, maar schrijven helpt wel om het een plek te geven. Erover schrijven en het daarna nalezen helpt je om er op een goede manier even afstand van te nemen. Ik weet dat je hiermee niet jouw dierbare terug brengt, maar wel de vreugde wat je met diegene hebt meegemaakt. Het gaat niet alleen om het overlijden van de dierbare, maar hoe deze persoon in het leven stond en hoe hij /zij graag herinnerd wil worden. Wat ik wel weet van mijn vader, is dat hij graag herinnerd wilde worden als de vrolijke, zorgzame man die hij was en dat hij voor iedereen klaarstond; een ieder was welkom bij ons thuis.
"De kracht om verder te gaan vind je niet alleen in de mensen om jou heen, maar ook van de mensen die er niet meer zijn".
Dankbaarheid
De mensen die nog mogen genieten van beide ouders mogen naar mijn mening in hun handen knijpen. Het is namelijk niet vanzelfsprekend; niks in het leven is eigenlijk vanzelfsprekend. Wees dankbaar voor de kleine dingen in het leven en voor de mensen waar je van houdt en die van jou houden. Het zijn kleine dingen die mij het gemis van mijn vader elke dag weer doen beseffen, want ik mis hem nog zo ontzettend, elke dag. Maar het gemis brengt ook heel veel vreugde; ik heb de taak om mijn kinderen over hun opa te vertellen. Om zijn grapjes en zijn kookkunsten over te brengen. Je beseft het vaak niet maar de mensen die je mist blijven altijd terug komen in je gesprekken. Zoals “als …. hier was geweest." De liefde voor diegene laat jou spreken vanuit jouw hart, de plek waar diegene voor altijd voort zal blijven leven.
“We are all the pieces of what we remember. We hold in ourselves the hopes and fears of those who love us. As long as there is love and memory, there is no true loss.”
Recente reacties