Yup, daar gaan we weer..
Terwijl de titel wellicht doet vermoeden dat ik weer een wielklem heb gekregen, een tamelijk attractieve en populaire bezigheid hier op Aruba, of de koffie waar ik zo naar verlangde na een slapeloze nacht uit mijn handen heb laten glippen, of de zoveelste onderbroek/sok/elastiekje/snoeppapiertjes uit één of andere hoek heb gevonden tijdens het opruimen, is niets minder waar. Ik ga weer naar Nederland. Samen met mijn dochter, samen met KLM. Nu is dit feit op zichzelf niet heel apart, ware het niet dat mijn dochter al zoveel Miles op haar Fly Blue Membership card heeft staan dat eerder doet vermoeden dat ze ambassadeur is van een internationale corporatie, dan een klein meisje van 7 maanden.
Heftig jaar
Ongeveer 4 jaar geleden ontmoette ik mijn man op Aruba. Anderhalf jaar geleden zijn we getrouwd en binnen een jaar, 51 weken om precies te zijn, werd onze dochter geboren. In Nederland wel te verstaan. Haar eerste vlucht was met 3 maanden, waarna we met 5 maanden weer richting Nederland gingen voor haar overgrootmoeders 90ste verjaardag. Vervolgens na twee weekjes weer terug naar Aruba, om nu met 7 maanden wederom naar Nederland te gaan voor de bruiloft van haar tante. Ja, het is een heftig jaar geweest, en door belangrijke familiegebeurtenissen is de afstand moeilijk te overbruggen. Met internet is tegenwoordig alles mogelijk en horen Facetime, Whatsapp en Skype tot alledaags gebruik. Maar een beeldscherm vervangt de warmte van familie niet, de liefde mag dan onaantastbaar zijn, maar zelfs dan is het, het beste voelbaar wanneer je dicht bij elkaar bent. Ik heb nog niet helemaal afscheid genomen van Nederland. Afscheid nemen is nog niet makkelijker geworden. Mijn voornemen is dan ook om na deze aankomende trip, de rest van het jaar niet meer mijn eilandje, want Aruba is wel mijn eilandje, af te gaan. Maar deze belofte heb ik mezelf wel vaker gedaan.
''Een beeldscherm vervangt de warmte van familie niet''
Omgekeerde heimwee
Als Nederlander in het buitenland, al is het binnen het Nederlandse Koninkrijk, blijf je hunkeren naar “jouw” land. Al mijn jaren als scholier, student en jongvolwassene leed ik aan een soort “omgekeerde heimwee”. Heimwee om de wereld te ontdekken en erop uit te trekken. Mensen om mij heen zagen mij nog voor mijn 30ste Nederland ontvluchten. Maar nu ik dan een aantal jaar geleden de stap heb gemaakt om Nederland voorgoed te verlaten, valt het zwaarder dan gedacht en merk ik dat mijn “omgekeerde heimwee syndroom” plaatst heeft gemaakt voor depressieve en verlangende heimwee. Naar familie en vrienden, naar terrasjes met rode wijn en eindeloze gesprekken, naar festivals met vies bier en veel geschreeuw, en met plaidjes op de bank met mama en Expeditie Robinson.
Je standaard reactie zou wellicht nu oproepen om te zeggen: Ga dan! Ga lekker terug naar huis! Maar zoals de complexiteit van het brein werkt, kan dat ook niet meer. Want zo hard als dat ik Nederland mis, zo hard wil ik elke keer het land weer ontvluchten als ik op bezoek ben. Net als toen. Want Nederland is ook het land van regen en kou, zeiken over treintijden, eindeloos in– en uitchecken, waar de belasting je altijd weet te vinden, maar jij ze nooit kunt bereiken en waar je met honden, chagrijnige hoofden en strikte regels wordt ontvangen op Schiphol. Wellicht hoort dit er allemaal bij. Tussen twee werelden leven zonder het een helemaal los te kunnen laten of het andere volledig te kunnen omarmen.
Koffer inpakken
Terwijl ik mijn koffer weer inpak en in mijn hoofd een liedje afspeel “4 flesjes, 2 potjes, 3 setjes kleding, 8 luiers en ontelbaar veel doekjes”, kijk ik naar mijn lieve meisje. Waar zal zij zich later thuis voelen? Met zoveel vliegervaring wordt ze vast stewardess. Misschien is dat wel het remedie tegen dat complexe brein met al die verschillende heimwee syndromen.
Ervaar jij dit ook? Deel dat hieronder in een comment met mij!
Recente reacties