“Mama, wordt u ooit nog beter? Wat vind ik dit een stomme kanker”. Dit hoor ik mijn dochter nog steeds zeggen en ik zie haar mij verdrietig aankijken met haar mooie bruine ogen. Op dat moment dacht ik: “kindje van me, wat zal jij het moeilijk hebben”.
Ik dacht aan de gevolgen van wat deze situatie allemaal met zich meebrengt in de onbeschadigde wereld van mijn kinderen. Heel veel vragen en geen directe antwoorden – dat maakte mij toch wel een beetje radeloos.
Er was heel veel om over na te denken. Ik kon hier op verschillende manieren mee omgaan. Ik ben blij dat ik naar mijn idee de juiste keuze heb genomen om altijd open en eerlijk met mijn kinderen te zijn. Openheid, eerlijkheid en een goede begeleiding vanuit onze omgeving. Ik vond het verwerkingsproces van de volwassenen om me heen zeer belangrijk, maar die van mijn kinderen bleef altijd mijn hoogste prioriteit.
“Een sterke moeder en vrouw is van titanium; alles wat teveel wordt voor onze kinderen nemen we op in onze cape”.
Inspiratiebron
Met mama samen op het ziekenhuisbed Nickelodeon kijken was fijn, maar ook een beetje ongemakkelijk. Thuis kijken zou natuurlijk fijner zijn, ook al kende ik de Spongebob afleveringen uit mijn hoofd. Wat ik hiermee wil zeggen, is dat mijn kinderen mijn inspiratiebron waren om naar huis te kunnen gaan. Vandaag de dag zijn ze mijn grootste motivatie in dit universum om verder te gaan. Juist dankzij mijn kinderen kan ik vertellen hoe fijn het was om thuis te komen en voor altijd thuis te zijn.
Mijn zegeningen
Zelfs nu ik dit schrijf, komen er tranen in mijn ogen. Ze trekken de aandacht van een dame in de bus die naar mij staart. Maar ik dwaal weer verder in mijn gedachten en typ dromerig verder. Ik heb gedurende mijn ziekenhuisperiode geen dagboek bijgehouden, omdat ik wist dat ik dit allemaal zou kunnen navertellen.
We gaan dit jaar mijn vierde kankervrije jaar in. Elke dag is een zegen. Het is geen makkelijke weg geweest en het rouwen heb ik vaak onderschat. Ik ben een vrouw met een positieve instelling die nooit ergens voor terugdeinst. Hierdoor dacht ik dat ik de wereld helemaal alleen aankon, maar ik kwam er gauw genoeg achter dat ik mij daarin vergiste.
“Het is soms wel fijn om even terug te kijken met een lach en een traan en dan weer hoopvol verder gaan”. Ja, ik vind het iedere dag weer waard om even terug te kijken en maar te voelen of ik nog altijd tevreden en gelukkig ben met het geheel.
Recente reacties