EĆ©n van de eerste blogs die ik ooit heb gepost / gepubliceerd, kon worden gevonden op het vergane social media platform dat ‘Hyves’ heet. Het ging over de beleving van mijn afkomst als ‘halfbloedje’. Over dat ik niet wist wie mijn biologische vader was, en wat voor effect dat had op mijn ontwikkeling. Lange tijd had ik mezelf slachtoffer gemaakt van dat verhaal. Want laten we eerlijk zijn, dat was eigenlijk slechts wat het was; een verhaal uit mijn leven. Ik had de man immers nooit ontmoet.
Ā
Gelukkig had mijn Nederlandse moeder een nobele Surinaamse vriend bereid gevonden om de taak als ‘vader’ op zich te nemen. Qua uiterlijk had hij zelfs ook echt mijn verwekker kunnen zijn. Maar het belangrijkste is dat deze man me zoveel mooie dingen heeft geleerdĀ en me altijd heeft gewaardeerd om mijn authentieke zelf te zijn. Hij heeft me gestimuleerd om altijd mijn waarheid te sprekenĀ en mede hierdoor het gevoel gegeven dat ik ertoe doe.
Vaderfiguur
Deze man heeft me laten zien dat een bloedband irrelevant kan zijn bij de beleving van een familiaire connectie. Vooral omdat hij me altijd zowel met mijn prestaties als met mijn ‘manier van zijn’ complimenteerde. Hij steunde me en vertrouwde op mijn keuzes, liet me zelf het leven ervaren, maar was er wel als ik hem nodig had. En nog steeds eigenlijk. Voor zover ik weet, heeft hij nooit over me geoordeeld. Integendeel, hij heeft altijd een luisterend oor geboden, ondersteund door een open mind.
Ā
Innerlijk conflict
De eerste strijd met mezelf vond plaats toen ik ongeveer 8 jaar jong was. Ik voelde me toen verscheurd door het hebben van twee gezinnen. Want mijn beide ouders hadden een partner gekozen van hun ‘eigen’ afkomst. Het zorgde voor een hoop onbegrip onderling en ik heb het idee dat de vorming van mijn identiteit in mijn puberteit verwarrender is geweest dan die van de ‘normale’ tiener. Eigenlijk heb ik namelijk ook pas op mijn 13e te horen gekregen dat mijn vader niet mijn biologische vader is. Als het op dat moment aan mijn moeder had gelegen, had ik het nog lang niet geweten. Maar papa hechtte veel waarde aan eerlijkheid en had me ook al mijn hele leven verteld: “Je bent het kind van je moeder, maar ik ben je vader.” Op dat moment van de waarheid begreep ik echter pas voor het eerst wat hij daarmee bedoelde.
Vaderdriehoek
Dit betekende dat ik ineens drie vaders had:
- een biologische, waar ik dus totaal geen informatie over had
- iemand die ik altijd als mijn vader had beschouwd, maar het dus officieel niet bleek te zijn
- een stiefvader, ofwel de (Nederlandse) man van mijn moeder
Omdat mijn moeder het gevoel had dat ze me moest beschermen tegen mijn verwekker, bleef ze vragen over hem ontwijken of loog ze erover. Dat deed me pijn, want ik vond dat ik het recht had om te weten wie mijn vader was, wat mijn afkomst is… Ik wilde weten wat dat andere deel van mij was dat ik niet kon herkennen in Ć©Ć©n van mijn ouders of andere naasten. Gezien ik voornamelijk bij mijn moeder woonde, ben ik vooral Nederlands opgevoed en heb ik zelfs mijn VWO gedaan op een ‘blanke’ school. Hier voelde ik me vaak niet thuis, zelfs onbegrepen en daardoor eenzaam.
Ommekeer
Inmiddels is dat gelukkig wel anders, want een tijdje geleden heb ik er bewust voor gekozen om me simpelweg te omringen met mensen die open, eerlijk en vooral bewust in het leven staan. Sindsdien voel ik me minder slachtoffer en meer geliefd. Een aantal van hen zijn me namelijk vanaf mijn geboorte of later in mijn leven zo in mijn schoot geworpen, waar ik heel dankbaar voor ben. En degenen die niet op hetzelfde level zitten, verdwijnen steeds meer uit mijn leven. Zowel mijn stiefvader als mijn stiefmoeder hebben me bijvoorbeeld voornamelijk laten zien hoe ik mijn leven niet wil leven. En ook dat is heel waardevol voor me. Ik ben er oprecht dankbaar voor. Het heeft ervoor gezorgd dat ik heb kunnen uitsorteren wat ik wƩl wil.
āResultaat
Dit biedt tijdtechnisch en energetisch meer ruimte voor diepere connecties met degenen in mijn inner circle. Bloedverwant zijn kan daar voor een groot deel aan bijdragen omdat het automatisch zorgt voor een band, maar is in mijn opinie niet noodzakelijk. De mensen die ik als familie zie, heb ik in die categorie geplaatst omdat ze onvoorwaardelijk van me houden en steunen. Ik ben dankbaar voor die les, want nu ben ik oprecht in staat om me open te stellen voor iedereen die positieve energie uitstraalt, om te kunnen inspireren en geĆÆnspireerd te worden…
Recente reacties