Laatst hoorde ik het weer, op een verjaardag: "Had ik maar zo'n kleurtje als jij, het hele jaar door. Wij moeten er maar zo voor bakken in de zon!" Meestal zijn het 'die blanke vrouwen' van middelbare leeftijd die dergelijke uitspraken doen. Ook lijken ze vaak te wensen dat ze zelf in een dergelijk land als de mijne geboren zouden zijn. Ik weet nooit zo goed hoe ik daarop moet reageren want ja, voor zover ik weet, ben ik in hetzelfde land geboren als zij. Nederland. De enkele keer dat ik dit aangeef, krijg ik terug: "Ja, maar je snapt toch wel wat ik bedoel?"
Zo zijn er dus blanke, of 'witte' vrouwen die regelmatig de zonnebank bezoeken of zelfs voor een spray tan gaan. Helemaal nu de zomer toch best een tijd op zich heeft laten wachten om zich een kort momentje aan ons te tonen. Dat bruine kleurtje ziet er in mijn opinie alleen niet heel natuurlijk uit en het blijkt ook totaal niet gezond te zijn. Maar als het ze gelukkig maakt, wie ben ik dan om te oordelen? Ikzelf geniet het liefst alleen van de echte zon, de warmte van de stralen die me vervullen met een gelukzalig gevoel…
Ik heb immers makkelijk praten, bij mij zit het kleurtje er permanent. En na een halfuurtje in de zon te hebben gezeten, is deze zelfs alweer een aantal tinten donkerder vanwege het pigment melanine. Deze genen heb ik nou eenmaal van mijn biologische vader meegekregen.
Blijkt overigens dat niet elk persoon daar blij mee is. Zo is er nogal wat tumult geweest over donkere mensen die hun huid bleken. Ik geef eerlijk toe dat ik ook dit moeilijk vind om te begrijpen. De donkere huid is in mijn opinie namelijk zo krachtig, prachtig, uniek en in staat om lang soepel en strak te blijven en te 'overleven' in de zon. Zonde om dat dan te beschadigen, toch?
Gemengde signalen
Wat anderzijds weer grappig is, is dat ik heb gezien dat dezelfde mensen posts en statussen op onder andere Facebook liken of zelfs delen, die gaan over de voor mij negatieve kant van het onderwerp. Namelijk die hele ophef over Zwarte Piet (even voor de duidelijkheid: ik bemoei me daar geheel niet mee!). En ook bijvoorbeeld opmerkingen over het principe dat vluchtelingen zich maar dienen aan te passen aan de westerse cultuur. Het eerst wat in me opkomt is dan: die mensen hebben net hun hele leven achter moeten laten, dingen gezien en meegemaakt die je – als het goed is – niemand toewenst. Lijkt mij dat ze toch best een hoop te verwerken hebben. Maar nee, laten we ons druk maken over onze algemene normen en waarden, wat die dan ook in vredesnaam mogen zijn...
Positieve discriminatie?
Vaak glimlach ik dus maar lieflijk tijdens die interacties zoals hierboven beschreven, terwijl ik mezelf ondertussen inprent dat het inderdaad een voordeel is om gekleurd te zijn. Iets wat niet heel veel moeite kost, want ik ben er zelf natuurlijk wel trots op, omdat ik mezelf heb geaccepteerd om wie ik ben. Dus ja mevrouw, natuurlijk snap ik wat u bedoelt. Uw intentie is om een compliment te geven, maar zo ervaar ik het alleen niet. Want zelfs positieve discriminatie is onderscheid maken. Ik kan überhaupt niet bevatten waarom, hetzij positief, hetzij negatief, dergelijke verschillen benadrukt moeten worden. Het staat toch los van de omgang met elkaar? Of toch niet?
Mijn oplossing
De verdeeldheid die dergelijke mensen zouden kunnen veroorzaken, zou alleen kunnen plaatsvinden als ik ervoor kies om dat toe te laten. En dat doe ik niet. Dus dat betekent onder andere: ontvolgen op social media en verder lief glimlachen. Ik focus me ondertussen liever op de overeenkomsten, namelijk dat we allemaal mens zijn. Vanuit mijn perspectief is respect het allerbelangrijkste, beginnende met jezelf. Want hoe je jezelf ervaart, zo neem je ook je omgeving waar. Zelfverzekerd, wetende dat jij uniek bent in je geheel: jouw karaktereigenschappen met je voorkeuren en ervaringen, gecombineerd met jouw uiterlijk. Niemand heeft dat complete pakket! Als je daar ownership over kunt nemen, sta je in je kracht en gun je dat andere mensen ook.
Je kan zelf een interessante test doen om erachter te komen hoe jij hierin staat.
Recente reacties