Na maanden, of zelfs jaren, geroepen te hebben dat ik wil reizen en meer van de wereld wil zien. Ik ben niet vies van een uitdaging, zo deed ik onverwachts mee met een autocrosswedstrijd, kwam ik in een programma terecht en heb ik meegedaan met een documentaire. Er is altijd wel iets, wat m'n leven niet snel saai zal maken. Maar dit was anders.. ik, en vele met mij, hadden niet verwacht dat ik de stap toch zou nemen, ' ik was immers veel te gehecht aan mijn omgeving'.
Ik had altijd al een groot verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn ouders toe, ik dacht dat ik hen gelukkig moest maken. Nu zijn zij niet van de wereldreizigers, ' vliegen is voor vogels', is mijn vaders vaste uitspraak als ik hem probeer over te halen om op reis te gaan. Na veel en vaak met mensen in mijn omgeving gesproken te hebben, kwam ik er toch wel achter dat ik mijn ouders niet gelukkig kan maken maar dat zij dat toch echt zelf moeten doen. Ik kwam erachter dat het mijn leven is en ik er het beste van moest zien te maken. Dat wist ik ergens wel, maar ik werd hier steeds zekerder van.
Avontuur
Met de jaarlijkse kermis in het dorp, kwam steeds de vraag of ik al geboekt had, het was immers al september en in oktober zou ik al gaan. 'Nee, na kermis!', was mijn antwoord. En dat heb ik dan ook gedaan, samen met mijn vriend besloten we om naar Curaçao te gaan. Geen idee waarom, we waren er beiden nooit geweest maar op een of andere manier sprak het ons wel aan. Een jaar onbetaald verlof gekregen, geregeld dat m'n huisje bewoond zou blijven en klaar om te gaan! De eerste keuze was gemaakt; ik kies voor avontuur!
Tegenslagen
In Curaçao vielen de eerste weken enorm tegen, we zaten in een hele onveilige wijk, kwamen terecht bij een oplichter, m'n vriend werd niet uitbetaald en ik had nog steeds geen werk. Ook kregen we te horen dat m'n oma ernstig ziek was. Ik had zo'n goede band met haar, Curaçao viel zo tegen, wat doe je dan? We besloten om terug te gaan naar Nederland, om afscheid te nemen. Eenmaal thuis vond ik het makkelijk om weer in het 'gewone riedeltje' te komen, al waren het beweeglijke weken. We hadden het druk met de feestdagen, vrienden en ik natuurlijk met mijn oma. Na haar een laatste dikke zoen gegeven te hebben weer op naar Curaçao. Ik had thuis kunnen blijven en voor een ander avontuur kunnen kiezen, maar dan zou mijn tijd in Curaçao nooit meer een positieve ervaring worden. Doorzetten dus!
Gedachten
We hadden direct een leuke studio, m'n vriend had binnen een week werk als interieurbouwer en ik kon aan de slag in de horeca. Naast de tegenslagen; accu uit de auto gestolen, m'n oma die overleed, 2 collega's van m'n vriend die verdronken tijdens het vissen, waren er ook mooie momenten. Zo kwam er regelmatig bezoek uit Nederland en beleefden we mooie momenten. Tot er iets aan mij begon te knagen. Ik vond het werk in de horeca leuk, maar de sfeer was verschrikkelijk. Uiteindelijk bewust gekozen om hier ontslag te nemen. Ik kwam voor een mooie tijd en niet voor negativiteit. Toch gaan de gedachten in je hoofd dan spreken: 'Geen oude schoenen weggooien voordat je nieuwe hebt', 'Ach, zo erg was het toch ook weer niet?'. Ik kon mezelf helemaal de put in praten als ik wilde en voelde me een beetje down. Uit ervaringen uit het verleden wist ik wel dat ik m'n gevoel moet volgen in plaats van mijn verstand, toch vond ik mezelf een zwakkeling. Tot ik me er bewust van werd dat je gedachten zorgen voor een gevoel, en niet je gevoel die zorgt voor gedachten. 'Dus als ik nu zorg dat ik positieve gedachten heb, voel ik mij vanzelf beter', was mijn heldere conclusie. En dat was waar! Ik zou op zoek gaan naar ander werk, verder gaan met het schrijven van m'n boek, cursussen gaan oppakken, ik zag het helemaal zitten.
Twijfels
Ondertussen had mijn vriend besloten dat hij hier wel minstens 2 jaar wil blijven, hij had het zo naar zijn zin. Hup, daar kwamen mijn negatieve gedachten weer. Ik kon mezelf gek maken als ik wilde. Ik had vage plannen om in Nederland een eigen praktijk te beginnen in voeding, vitaminen en mineralen (orthomoleculaire therapie), m'n werk begint in september weer, ik had hier geen werk en m'n vriend verkondigde dat hij zich hier voorlopig wel wilde vestigen. What to do? Als er een troffee voor piekeren bestaat zou ik zeker kans maken.
Vindt hij me niet leuk genoeg? Laat hij me in de steek? Zal ik dan nu meteen maar teruggaan? Wat als ik in Nederland wacht en hij blijft hier niet 2 jaar, maar 4 jaar? Moet ik hier nog wel werk zoeken? Het was voor mij allemaal één groot …
Totdat ik me besefte dat de keuze helemaal aan mij is, dat de toekomst niet vaststaat en dat er elke seconde van de dag dingen kunnen gebeuren die je leven een andere wending geven. Ik ben bewuster gaan leven. Ik denk niet teveel vooruit, ik leef in het 'hier en nu', ik volg mijn gevoel, ik geniet, en als mijn gedachten een sprong maken naar de toekomst, roep ik ze weer terug. Natuurlijk fantaseer ik wel eens over hoe het zal gaan, maar ik maak me er niet meer druk om. Ik blijf voorlopig in 'Dushi Korsow' en als ik het niet meer leuk vind, dan ga ik toch weer?
Wat heerlijk, om zo in het leven te staan. Ik kan me ontzettend druk maken als mijn vriend hier wel blijft, en het zou over gaan tussen ons, als hij wel meteen weg wil en ik toch weer niet…. maar dat is verspilde energie. De tijd zal het leren! En al die keuzes, die maak ik op gevoel!
"Just breathe"
Recente reacties