Beelden zeggen natuurlijk meer dan woorden, maar toch ga ik een poging wagen om met woorden te omschrijven hoe het afgelopen februari in Suriname was. De afgelopen weken heb je waarschijnlijk de nodige promotie-uitingen voorbij zien komen en die beelden doen een hoop vermoeden. Dat we volop in de media verschenen, dat het congres stijf uitverkocht was en dat de missie geslaagd was met de Curaçaose delegatie. Toch zijn er ook dingen die je nog niet wist…
Silvino was al een week eerder in Suriname toen ik die zaterdagochtend naar Schiphol vertrok. Ruimschoots op tijd! Vanuit Suriname appte Silvino me om het kwartier om te kijken hoe ver ik was. Ondanks dat het al een jaar goed gaat met op tijd komen, heb ik bij Silvino nog het imago van ‘laatkomer’ en hij zou niet rusten voordat ik een foto van mezelf in het vliegtuig zou hebben gestuurd. Als bewijs dat ik het had gered en onderweg naar Suriname was…. Terecht?
Bijna mis!
100! Ondanks dat ik al om 9.00 uur op Schiphol was – terwijl ik om 11.00 uur bij de gate moest zijn, is het een heus mirakel dat ik het vliegtuig heb gered. Ik deed alles rustig, want ik was op tijd, maar bij de douane raakte ik toch in paniek. Er stond een rij! Niet normaal. Toen ik voorbij paspoortcontrole was, vroeg ik een medewerker waar ik naartoe moest. Ze zei doodleuk tegen me: ‘Je hebt kans dat de gate al is gesloten…’.
Sprint
Ik heb werkelijk een eindsprint getrokken waar Usain Bolt jaloers op zou zijn. In mijn sprint keken mensen me aan alsof ik gek was. De paniek in mijn ogen zal dat waarschijnlijk hebben veroorzaakt. Ik merkte vooral op hoe slecht mijn conditie was. Toen ik bij de gate aankwam, zag ik dat het vliegtuig losgekoppeld was van de slurf en er stond niemand meer bij het loket. Ik zie een piloot en begin tegen hem te schreeuwen dat ik mee moet met het vliegtuig!
Sympathie
Die man zegt ijskoud: ‘Ja, sorry ik weet niet bij wie je moet zijn’. Zo simpel deed hij zich er van af. Gelukkig zie ik een dame voorbij lopen van de KLM en half in tranen zeg ik dat ik naar Suriname moet. Met een mooie en vriendelijke glimlach zegt ze: ‘O, meneer, ze zijn van gate verwisseld. U moet daar zijn, maar doe maar rustig want ze staan nog op u te wachten’. Ik heb die vrouw nog net niet gezoend terwijl ik naar de juiste gate ren.
Grontapoe!
Terwijl ik aan het bijkomen ben in mijn stoel, begint het buiten keihard te sneeuwen. Op dat moment kan het me weinig schelen, want ik ben druk bezig met ademen en zuurstof te verzamelen. De piloot doet een eerste oproep, een tweede oproep en uiteindelijk een derde oproep met de melding dat we twee uur vertraging hebben… ‘Grontapoe!’ zou mijn vader zeggen. Vrij vertaald komt het neer op ‘dat zal je altijd zien’. Enfin… Ik laat het en maak mijn foto en stuur het voor Silvino.
Beelden liegen niet
Misschien had ik toch iets langer moeten wachten, want mijn gezicht verraadt me. Het eerste wat Silvino zegt, is: ‘Je was laat hè?!’. Nadat hij me eerst vervloekt heeft, wenst hij me een prettige reis. Hij belooft me iets fantastisch als ik geland ben en hij me komt ophalen van de Johan Adolf Pengel Airport. Wordt vervolgd…
Recente reacties