Inmiddels weer aangekomen bij mijn derde blog. Wanneer ik de views bekijk van mijn 2 andere blogs, ben ik zo dankbaar. Men vindt het interessant wat ik meemaak en leeft met me mee. Dit geeft mij meer energie om verder te schrijven. Ik hoop dat ook deze blog, waarin ik een van mijn ervaringen deel over reizen met het openbaar vervoer, jullie ook bevalt.
Ik begin te wennen aan het reizen met het openbaar vervoer. Van het openbaar vervoer is de RER (wat wij zien als de trein), het meest berucht. Tot nu toe heb ik het nog niet ervaren. Mijn collega's waarschuwen me continue 'Wacht maar wanneer het enorm warm of enorm koud is. Wees voorbereid!’ Een periode van warmte breekt aan. Het is elke dag wel rond de 25 á 30 graden. Ik merk dat er treinen beginnen uit te vallen, maar tja… dat hoort erbij.
Eén van de dagen is het 31 graden. Niet te harden in de RER. Het lijkt wel alsof ze expres de verwarming erbij hebben aangedraaid. Richting werk gaat het nog goed. Ik ben alleen een beetje bezweet. Dat overleef ik wel.
Op de terugweg stap ik braaf de RER in. Hij begint te rijden en na 3 haltes wordt er omgeroepen dat we allemaal moeten uitstappen en verder kunnen reizen met de lokale bussen. Dit vanwege technische mankementen, die niet kunnen worden opgelost. ‘Met de bus verder? Welke bus? Ik heb hier nog nooit in een bus gezeten. Ik ken het hier totaal niet!’ Ik begin om me heen te kijken wat de andere mensen doen. ‘Welke kant lopen ze op? Ah daar!’ Ik zie bussen. ‘Oeh, wat een drukte’. Mensen springen verschillende bussen in, maar welke moet ik hebben? Ik probeer netjes een vraag te stellen, maar wordt genegeerd. Ik ben te aardig denk ik. Al die mensen bij elkaar. Het lijkt wel “the survival of the fittest”. Om me heen hoor ik veel luid gepraat en geschreeuw. Er wordt geduwd en het is rumoerig.
Richting Parijs
De toeristen kijken wat wazig om zich heen, die snappen helemaal niets van waar ze in zijn beland. Nou moet ik zeggen, dat we ook niet in de meest leuke buurt, eruit zijn gezet. Ik hoor ergens het woord Paris vallen en wurm me door alle mensen heen. Ik schreeuw keihard 'à Paris?' (richting Parijs) en een aantal mensen roepen terug ‘Oui! Lachuh’. Gewoon meegaan met het ritme van de lokale mensen.
De bussen zijn propvol. Het is niet te harden met deze hitte. Zweet druppelt van mijn neus af op anderen. ‘Zweet for Sale’. ‘Jakkie.’ Maar goed, het is verstand op nul zetten om thuis te komen. Nu ik in de bus sta, dringt het tot me door, dat ik geen idee heb waar ik dien uit te stappen. ‘Slim bezig Sharon.’ We rijden steeds meer de ‘Banlieu’ (buitenwijken) in en dat is me toch een partij anders dan waar ik woon. ‘Ga ik wel de goede richting op?'
Ondertussen staat er tegenover mij een man keihard te praten aan de telefoon en die begint plots in het Frans te schelden, maar omdat er natuurlijk tijdens onze koffie uurtjes vaker gesproken is over de ‘Gros Mots’ (scheldwoorden) worden mijn ogen enorm groot en begin ik te proesten. ‘Wahaha’. Wat ben ik blij dat ik een woord herken. De man wordt rood en begint zich te verontschuldigen. Ik probeer uit te leggen waarom, maar we komen er niet echt uit. Een vriendelijk glimlach voldoet.
In de verte zie ik een redelijk groot station en zodra we stoppen, stappen er best veel mensen uit. Ik roep ‘C’est pour Gare du Nord?’ (is dat voor halte Gare du Nord?). Het is geen perfect Frans, maar ze begrijpen me en ze roepen terug: ‘Oui , ici madame, vite! ‘(Ja hier mevrouw, snel). Haastig stap ik uit. Ik draai me om naar de bus en een aantal mensen zwaaien naar me en wijzen de richting op waar ik naar toe dien te lopen. Ik zwaai enthousiast terug. ‘Wat een samenhorigheid zeg’. Ze stonden ervoor open, om me te helpen. Ze hebben geen idee hoe ik dat op dit moment waardeer.
Brandmelding
Ik loop richting de menigte en zie een ingang van een metrohalte. ‘Yes, gelijk goed!’. Er staan twee metro's op het platform. Beide metro's zijn vol met mensen, maar wegrijden ho maar. Wat blijkt? Er is een brandmelding op één van de stations en daarom rijdt de metro tot een bepaalde tijd niet. ‘Hoeveel pech kun je in één avond hebben’?
Het is veel te warm. Ik heb honger en dorst en voel me smerig van al dat gezweet van mezelf en de mensen om me heen. Ik loop weer naar boven om een taxi te zoeken. Geen taxi te bekennen, want die zijn aan het staken. Ohja staken, dat is in Frankrijk de normaalste gang van zaken. Ik sjees weer naar beneden en hoor een metro wegrijden. De metro's rijden weer. Ik dring voor en duw mezelf de metro in. Je moet jezelf aanpassen toch?
Ik kom aan op Gare du Nord en wurm me weer door de menigte om de volgende metro te pakken. Bijna thuis. Zo, dat duurde maar 3 lange uren. Volgende keer, ga ik voor de 2 uur.
Ongegeneerd schreeuwen
Ik heb ongegeneerd mogen schreeuwen en er werd nog antwoord gegeven. En als jackpot, werd ik nog uitgezwaaid. Toch wel leuk allemaal. Mijn eerste ervaring met de technische problemen van het openbaar vervoer. Je wordt behendig wanneer je met het openbaar vervoer reist binnen Parijs. Meerdere wegen leiden naar Rome, of ja in dit geval Parijs. Kan je het openbaar vervoer van Parijs aan dan kun je in elke stad het openbaar vervoer gebruiken.
*“Je kunt een stad niet begrijpen zonder dat je gebruikt hebt gemaakt van het openbaar vervoer systeem”*
Recente reacties