Men zegt ‘time flies when you’re having fun’. Nou dat is echt waar. Afgelopen maand heb ik visite gekregen uit Nederland. Mijn moeder en broertje kwamen naar Suriname. Het aftellen naar hun aankomst duurde voor mijn gevoel wel een jaar. De vijf weken dat zij er daadwerkelijk waren, leken helaas maar enkele dagen. Apart dat ik net vijf maanden in Suriname ben en wanneer er mensen uit Nederland komen, ik mij echt Surinaams voel. Ik vind dat ik toch al wat ben veranderd in de tijd dat ik nu in Suriname ben.
Ondanks dat mijn moeder Suriname kent, voelde ik me een minigids en plande allemaal leuke uitstapjes. Zo zijn we dolfijnen gaan spotten. Met een bootje vaar je vanaf Leonsberg en kom je een dolfijnenfamilie genaamd ‘Profosu’ tegen. Dit zijn hele mooie, kleine dolfijnen met roze buiken. Ik was heel sceptisch over de dolfijnentour, maar wat een leuke ervaring! Ik heb misschien acht dolfijnen gezien waarvan enkele tot boven het water uit sprongen. Dit soms vanaf een afstand van enkele meters. Harderwijk kan hier niet tegenop!
Op de plantage
Na het dolfijnen spotten, vaart de boot richting de plantage Johanna en Margaretha aan de Commewijne rivier. Deze plantage werd als een koffieplantage aangelegd. Deze plek is nu voor een deel rijstpolder. Men probeert het leefklimaat van de thans daar wonende Javanen op te krikken. Tegenwoordig is dit gedeeltelijk een bezienswaardigheid in Suriname. Voor mij was dit echter een bijzondere maar ook bittere ervaring.
Toen we op de plantage aankwamen, voelde ik mij al een beetje ongemakkelijk en ik wist niet zo goed waarom. Vanaf de pier is er een soort klein pleintje met aan de rechterkant een bar, speeltuin en een warung (eethuisje). Aan de linkerkant staan nog een paar andere huisjes/zaken en zitten er een paar mensen met elkaar te praten. Na enkele meters ga je een houten bruggetje over en vervolgens kom je op een recht pad aan, dat ver naar binnen strekt. Aan de linker- en rechterkant van het pad staan woningen.
Vanaf het moment dat ik op de brug sta, krijg ik verschillende beelden in mijn hoofd. Het ene moment zie ik vrouwen met gebonden doeken om hun middel en zijn ze bezig op het land. Het andere moment zie ik beelden van kinderen met droevige gezichten die doelloos op de grond zitten. Ook krijg ik beelden in mijn hoofd van mannen die rennen of eigenlijk op de vlucht zijn, rennen door het water en af en toe worden gebeten door verschillende waterdieren. Ik weet niet waar deze beelden vandaan kwamen. Misschien heb ik teveel slavenfilms gekeken maar deze beelden zag ik in flitsen van enkele seconden voorbij komen. Hoe verder we liepen, des te meer angst, verdriet en pijn ik ervoer. Terwijl ik doorliep, zei mijn moeder dat zij zich niet op haar gemak voelde op deze plek. Ze voelde ook pijn en verdriet. Ik was dus niet de enige die dit voelde. Naarmate we verder kwamen, voelde ik steeds meer druk. Ook was er een aparte stilte op de plantage. Af een toe zag je iemand op zijn erf zitten. Ik probeerde contact te maken of gedag te zeggen maar dat lukte niet. Ik kon het niet helpen om te denken aan al het leed wat daar heeft plaatsgevonden.
Ik moest denken aan een beauty behandeling die ik onlangs heb gehad op mijn verjaardag, waarbij ik ook een heerlijke massage kreeg en zelfs mijn oren werden gemasseerd. De plantagewerkers hebben zoiets wellicht nooit kunnen ervaren, maar wat zou ik ze zo een ervaring hebben gegund.
Helaas hadden we niet heel veel tijd en kon ik het pad niet helemaal aflopen. Toen we terug vaarden, zag ik nog allerlei andere plantages (denk ik). Er zijn nog vele oude plantages zoals Mariënburg (een voormalige suikerplantage), Leliëndaal, Meerzorg, Peperpot, Frederiksdorp en Werk en Lust. Er zijn tours waarbij je naar verschillende plantages gaat en de gids er alles over kan vertellen. Dit staat nu op nummer 1 van mijn verlanglijstje om te ondernemen.
In gesprek met oma
Mijn moeders oma leeft nog en is 95 jaar. Ik wilde haar al heel lang vragen of zij mij verhalen over vroeger kon vertellen. Verhalen over haar ouders en waar ze vandaan komen. Waren zij slaven en hoe hebben ze elkaar ontmoet? De vader van mijn overgrootmoeder was een indiaan. Haar moeder was een creool. Zij was geen slavin – haar voorouders komen uit Barbados. Mijn oma vertelde enkele leuke een ook minder leuke dingen over vroeger. Meer kan ik hier momenteel nog niet over vertellen omdat ik nog veel moet onderzoeken en nog veel gesprekken moet aangaan. Maar hier ga ik wel over schrijven, houd mijn columns dus in de gaten.
Verjaardagen
Mijn moeder en broertje waren naar Suriname gekomen om aanwezig te zijn op de verjaardagen van onder andere mijn moeder zelf, van mij, van mijn moeders vader, haar oma die 95 jaar is geworden en de verjaardag van mijn dochter die zes jaar is geworden. Twee weken voor de verjaardag van mijn dochter was een klasgenootje jarig. Zij vierde haar verjaardag bij een skelter baan, waar ook een zwembad was. Ik had verwacht dat het een groot feest zou zijn maar ik had mij vergist. Het was een super groot feest. Er waren misschien wel 200 mensen op haar verjaardagsfeestje. Naast zwemmen en skelteren was er voor de kinderen van alles te doen. Ook was er zoveel te eten; het buffet bestond uit vier keukens te weten de Javaanse keuken, de creoolse keuken, de Hindoestaanse keuken en een ‘kinderkeuken’ met friet en dergelijke. Verder waren er drie fotografen, een rode loper, een dj, Mickey Mouse, een danswedstrijd…teveel om op te noemen. Het leek wel een bruiloft.
Ik wilde mijn dochters verjaardag ook zo vieren maar niet zo uitgebreid. Misschien een paar vriendinnetjes uitnodigen en wat leuks gaan doen. Ik begon te informeren bij verschillende plekken waar kinderfeestjes gevierd konden worden. Op een plek, een soort Ballorig, vroeg ik wat de prijs was voor een kinderfeestje met ongeveer acht kinderen. Dit bleek helaas niet mogelijk want de pakketten beginnen vanaf 20 kinderen. Ik wist niet wat ik hoorde, ik moest echt lachen. Voor mij was dat echt teveel maar voor Suriname is dat meer dan normaal. Het hele pakket voor 20 kinderen inclusief eten, drinken, spelen, taart, drinken, ijsjes en popcorn zou mij omgerekend nog geen 100 euro kosten dus dat viel mee. Uiteindelijk heb ik toch een pakket kunnen regelen voor 10 kinderen. Het was echt super leuk en het thema was Moana. Als cadeau heeft mijn dochter een konijn gekregen. En haar konijn is zo Surinaams, hij eet sopropo en klaroen.
Helaas heb ik na enkele weken weer afscheid moeten nemen van moeders en broertje. Op Zanderij voelde ik toch een sprankje geluk van het feit dat ik in Suriname kon blijven en niet terug ging naar Nederland. Because #ILOVESU
To be continued..
Recente reacties