Stephany Phelipa schreef drie jaar geleden over haar emigratie naar Curaçao. Vanuit Internationaal Ambitieus weten wij dat er meerdere lezers zijn met hetzelfde plan. Na 3 jaar op Curaçao te hebben gewoond is zij vorig jaar met haar gezin naar Aruba verhuisd. Daarom leek het ons nogmaals een goed idee om het verhaal van Stephany te delen. Hoe kijkt zij nu terug op haar emigratie?
'In de vier jaar dat ik weg ben uit Nederland heb ik diverse emigranten ontmoet, die ooit dezelfde beslissing namen als wij. Sommigen wonen hier al jaren, anderen zijn er nog maar kort. En toch gaan er met regelmaat emigranten ook weer terug. Spijt, studie, gezin, werk, of gewoon dikke vette heimwee naar vrienden en familie zijn de meest voorkomende factoren. Maar voor mij staat het onomstotelijk vast, ik wil me nooit meer vestigen in Nederland. Ik wil nooit meer leven in de kou. Ik wil nooit meer leven in een verharde samenleving. Ik wil nooit meer leven in een klaagcultuur en ik wil nooit meer leven in een sfeer van onverdraagzaamheid. Ook wil ik nooit meer opgeslokt worden door een opgejaagd tempo en verzuipen in een zee aan belastingen'.
Gevolgen van emigreren
'Als je zo’n grote beslissing neemt om te emigreren dan heeft dat gevolgen, die je misschien in eerste instantie niet goed kunt overzien. Het heeft gevolgen voor alle mensen waarmee je verbonden bent. Voor grootouders die hun kleinkinderen niet zien opgroeien, voor gezinsleden die zich incompleet voelen door je afwezigheid en voor je dierbaarste vrienden, die enkel van een afstand kunnen toekijken hoe jij eenzijdig de relatie doorknipt door letterlijk te verhuizen naar de andere kant van de wereld. Vaak wennen zij na jouw vertrek al snel aan de nieuwe situatie, maar voor jou als emigrant begint het dan pas. Alles is nieuw en je moet wennen. Avontuur is leuk, maar wil je wortel schieten dan zal je alles opnieuw moeten opbouwen. Nieuwe vrienden maken, je draai vinden, inkomen generen, nieuwe gewoontes leren verstaan… Kortom, alles is anders'.
'Emigrant zijn is soms best eenzaam. Alles wat van betekenis was en weinig uitleg behoefde heb je achtergelaten. Vrijwillig. En de ironie van die boemerang is, dat die vroeg of laat terug in je gezicht komt. De eenzaamheid zal toeslaan, daar kom je niet onderuit. Ik mis mijn vrienden soms heel erg. Twee jaar is ook wel een beetje de max om iemand fysiek niet te zien. Dagelijks passeer ik de landingsbaan en als ik dan die grote blauwe vogel zie opstijgen met bestemming Amsterdam, dan voel ik mij weemoedig worden van binnen. Een deel van jou hoort daar bij vrienden en familie, een deel van jou hoort hier waar je roots liggen. Het is een incompleet, verscheurend gevoel'.
Niet alles is perfect
'Ieder land heeft zijn nadelen. Hier is ook niet alles perfect. Zeker niet. Dat hoeft ook niet. Ik heb de zon en de palmbomen in mijn tuin, maar het is nog altijd keihard knokken om een bestaan op te bouwen. En toch zou ik nooit meer anders willen. Ik ben een eilandskind en dat zal ik altijd blijven'.
'Wil ik er ooit nog wonen? Nee. Maar zal Nederland voor altijd in mijn hart zitten? Zonder twijfel…'.
Recente reacties