Wat doe jij wanneer je alle ballen in de lucht moet houden terwijl het je eigenlijk teveel wordt? Ga je door of neem je een stapje terug?
Toen ik het gevoel had dat ik alles alleen deed, heb ik ervoor gekozen om door te zetten… Maar was dit een verstandige keus?
Mijn ‘biggest failure’
De term ‘zelfstandige powermama’ zou ik een tijd geleden nooit gebruiken. Je moet weten dat ik een perfectionist eersteklas ben, dus toen mijn relatie stuk liep en ik er alleen voor kwam te staan, voelde dat als ‘the biggest failure ever’. Ik kon me in het begin ook niet neerleggen bij de breuk. Ik kom zelf uit een gebroken gezin en wilde die vicieuze cirkel doorbreken. Dat dit niet gelukt was, kon ik niet accepteren. In die tijd werkte ik 20 uur per week en daarnaast studeerde ik. In mijn vrije tijd was ik alleen met mijn kinderen bezig, Ik ging niet uit en had geen vrienden meer. Als ik er nu op terug kijk, kan ik zeggen dat ik in een isolement leefde en mijzelf compleet had weggecijferd.
Ik ga door, want zo voel ik de pijn niet
Ik had in mijn hoofd geen tijd om de breuk te verwerken. Ik was op dat moment zwanger en moest mezelf voorbereiden op de baby. Ook na de geboorte had ik voor mijn gevoel geen tijd om dingen te verwerken. Het leven ging door. Mijn oudste dochter moest naar school en ik pakte mijn studie en werk weer op. ‘Als ik niet aan mijn verdriet denk, gaat het vanzelf over’, dacht ik nog. Maar niets was minder waar. Mijn dagen waren gehaast en ik was vaak gestrest. Mijn kinderen werden hier de dupe van, want ik kon niet de moeder zijn die zij verdienden. Zelf dacht ik dat ik het goed voor elkaar had. Ik was toch een hardwerkende, alleenstaande moeder die alles combineerde? Mijn innerlijke stem gaf heel duidelijk aan dat het teveel werd, maar ik onderdrukte het. IK MOET DOOR!
…en dan stort je in!
Het ochtendritueel bij ons thuis verliep altijd gehaast: snel ontbijten, de oudste naar school brengen, de jongste naar het kinderdagverblijf en vervolgens om 08.59 uur op het werk verschijnen. ‘Fieuw, net op tijd!’ Net als die ochtend in april… Nadat ik mijn oudste dochter naar school had gebracht, rende ik met mijn jongste dochter terug naar de auto. We hadden nou eenmaal haast, maar voordat ik de auto bereikte… viel ik keihard met mijn meisje van 16 maanden op de grond! Gelukkig stopte een auto, die er op dat moment aankwam, net op tijd. Anders hadden we eronder gelegen.
Daar lag ik dan, languit voor de school! Een gevoel van schaamte bekroop mij en in de tussentijd deed ik alles om mijn dochter te troosten. Ik bleef op de grond zitten… had geen kracht om op te staan. Alles in mijn lichaam schreeuwde dat het zo niet langer kon.
Een moeder die ons te hulp schoot, zei tegen mij: ‘Jij moet eerst opstaan, want daarna kan je pas je dochter helpen’. Na deze opmerking stortte ik compleet in. Ik kon alleen nog maar huilen. Het klopte precies wat deze moeder aangaf. Je moet er namelijk eerst voor zorgen dat jij als vrouw stevig in jouw schoenen staat, voordat je een ‘powermama’ kan zijn.
Ik was mentaal allang ingestort, maar durfde dat niet toe te geven. En hierdoor was ik niet in staat een goede moeder te zijn. Dit moest anders!
Hoe word je een zelfstandige moeder?
Als ik nu op de val terugkijk, zie ik dit als een metafoor. Aan de val heb ik drie littekens op mijn hand overgehouden, die voor mij centraal staan voor drie vragen:
-Wie ben ik?
-Waar ben ik goed in?
-Waar wil ik naar toe? Wat wil ik bereiken?
Deze vragen hebben mij geholpen in het proces van zelfacceptatie. En zelfacceptatie zorgt weer voor zelfliefde, ook niet geheel onbelangrijk. In mijn beleving allemaal ingrediënten die bijdragen aan een sterke, zelfstandige moeder.
Wie ben ik?
De eerste vraag was direct de lastigste. Want wie was ik nou echt? In mijn relaties cijferde ik mijzelf compleet weg. Ik moest heel erg diep graven om mezelf weer terug te vinden. Het ging niet van de één op de andere dag; het proces van zelfacceptatie is een hele lange. In dit proces is het vooral belangrijk te luisteren naar die innerlijke stem, je intuïtie.
Waar ben ik goed in?
De tweede vraag was ook niet gemakkelijk te beantwoorden wanneer je perfectionistisch bent ingesteld. Het kan toch altijd beter? Toen ik die gedachte gedeeltelijk losliet, kon ik wel tot wat antwoorden komen. Ik kan goed luisteren naar anderen, de sfeer goed aanvoelen en mensen goed op hun gemak stellen.
Waar wil ik naar toe? Wat wil ik bereiken?
Het antwoord op de laatste vraag wist ik al vanaf mijn zesde. Ik wil mensen helpen. Toen wist ik nog niet op welke manier, maar nu ik zelf door dit proces van zelfacceptatie en zelfliefde heen ging, wist ik dat ik anderen hier ook mee kon helpen.
Actie!
Dit is dan ook de reden waarom ik mijn bedrijf ‘Koester de kracht in jezelf’ heb opgezet. Ik geloof er namelijk in dat ieder mens een innerlijke kracht heeft, maar dat je soms hulp nodig hebt om deze kracht naar buiten te brengen. Nu ik zelf heb ervaren hoe bevrijdend dit is, wil ik dit ook graag aan anderen meegeven. Wil je hier meer over weten, neem dan een kijkje op mijn Facebookpagina.
Recente reacties